Eg e sliten idag, skikkelig sliten … Hovudet e tomt, kroppen tom … Og motivasjonen te å trylla frem nåken ord e på bånn … Derfor komme det ein liten historia som hendte for nåken år siden, når me hadde ein småsliten gammel Mercedes V-klasse …
Og eg sjølsagt gikk på ein smell … Igjen …
Aldri før har eg Skyndta meg Seinare …
Joda. Sånn ellers går det jo heilt greit. Kan man sei. Eg sko i hvert fall henta Eldstemann på fotballtrening, idag, han hadde fått haik med nåken andre på laget te treningå. Det va ikkje så mye anna som stod på tapetet ikveld, foruten å henta guten. Jaja, ittemiddagen har forsåvidt gått unna den, med ein Mini som blånekta å ta smertestillende tabletter.
Så Kånå blei nødt te å peisa opp på apoteket, for å kjøpa flytande medisin for smertene.
Litlajentå va sporløst fordufta når eg kom heim, for så vidt Han i Midten også. De va visst på besøk hos vennene sine. Men før eg kjørte for å henta Eldstemann, fant Kånå ut at det gjerna va på tide å hanka inn Litlajentå, ihvertfall. Hu fant trollet borte på ein lekeplass i nærheten, og va absolutt ikkje fornøyd med å bli hanka inn …
” Eg snakka med mor mi på telefonen når de braste inn dørene, og måtte nærmast bare avbryta med ein gang …
De seie jo at to like magnetiske poler ikkje heilt passa ilag, på ein måte. Og dei to e jo to alen av samma stykke, og når den eine hente inn den andre. Då kan man vel egentlig ikkje forventa nåke anna enn litt baluba. Men trolljentå roa seg fort. Det va bare te å finna litt mat det, så stilna opposisjonen ganske kjapt.
Kånå føyk rundt å uffa seg øve utysket som ikkje ville lya, eg fant ut det va lika godt å komma seg ut dørene. Sjøl om det va litt tidlig.
Eg lista meg forsiktig ner trappå og strauk på dør. Somme dagar e det greit å søka tilflukt i ett kjærkomment lite friminutt, fra hverdagen i småbarnsfabrikken.
Det e ein liten smak av Indian Summer her på vest-landet, så alle vinduene røyk opp i bilen og stereoen blei slått på full guff.
Eg suste nedover vegen med vinduene på vidt gap, ein mild bris i andletet og sang muntert bedrøvelig med på Travis sin gamle slager “Why does it always rain on me”…
Eg rygga galant bilen inn på ein ledig plass, og satte meg godt te i setet. Det va fortsatt minst tjuefem minutt te treningå va over. Så litt nettsurfing i avisene va absolutt på sin plass. For så vidt fant eg ut at eg gjerna kunne gjør nåke fornuftigt, med det samma eg satt der. For bilen e gått i nødmodus itte mitt lille reperasjons stunt her tidligare …
Derfor har den mista ein smule effekt kan man jo sei. Den akselerere i hvert fall ikkje som før, det e ihvertfall heilt sikkert.
Men, eg må nok belaga meg på ett lite verkstedbesøk, fant eg ut. Det va ingen vei utenom for å få bilen ut av nødmodus, ikkje som eg fant i hvert fall. Eller kanskje eg kan høyra med han eine eg levere varer te, han har jo meir eller mindre verksted på låven sin. Det va absolutt ingen dum ide, vil eg tru.
Klokkå nærma seg, eg jumpa ut av bilen og rusla mot hallen for å henta guten … Men … Når eg kom inn dørene va det ikkje ein gutt å sjå fra fotballaget hans … Null, nada og niks.
Herregud … Det va sikkert på gymnasbanene de trente på onsdagen ja, trudde eg. Men, mens eg satte meg i bilen og fyrte den igang, tenkte eg det va best å ringa Kånå for å sjekka..
– Du, det va på gymnasbanene de trena idag. Og ikkje i hallen. Spurte eg, nokså forsiktig.
– Ja, eg sa jo det te deg. Det va det sista eg sa for du e jo så distre. Svara Kånå oppgitt, før det blei heilt stille.
– Åja, Jojo ... Svara eg …
– Det e vel der du står nå, håpa eg … Ellers står jo stakkars guten å lura på ka som skjer ... Kom det kjapt fra Kånå … Nåke mistenksom va hu også, kunne eg høyra …
– Jaja. Tjera vena meg. Sjølsagt gjør eg det. Ka du trur. Løy eg, så vakkert at eg nesten trudde på det sjøl. Mens eg febrilsk lukka begge vinduene i ein fart, så Kånå ikkje sko høyra at eg kjørte.
– Sjå der ja. Der komme han jo. Fortsatte eg og kleiste på røyret, eller trykka i hvert fall på øyredingsen …
Før eg slapp ein brakfis … Men angra fire sekund seinare … Å spisa nesten ein heil kartong med druer te dessert, det va gjerna ikkje smart. Og igjen trykka eg febrilsk på vindusknappane for å få vinduene opp igjen, slik at eg ikkje omkom av mi egen drittlukt.
” Gudhjølpe meg … Eg må snart læra meg å gjør ting med måte, tenkte eg med meg sjøl … Mens eg gispa inn frisk eksoslukt fra landeveien …
Eg ga på det eg hadde. Men ein sleten V-Klasse i nødmodus e ikkje akkurat nåke hurtigtog. Og sjølsagt havna eg bak ein som hadde allverdens tid, med å komma seg der han sko. Kanskje han grua seg te å komma heim te Kånå si. Ei ilter, småsint men stort sett snill ei. Som kanskje va i øvekant irritert for ett eller anna.
Det e vel ikkje bare eg, som har klippekort på å gå i baret, minst ett par ganger i vekå. Slike som meg finnes vel overalt. Til og med i ein Tesla Model X.
På Flotmyr suste eg forbi i tofelten og han forsvant i ei braksvart røyksky av eksos. Det va såvidt eg såg frontlyså igjen i tåkå bak meg. Men skitt au. Eg hadde ein emergency her. Vidunderet våras tok høyresvingen i rundkjøringå med bravur, og det kvein i alt som kunne kvina. Før eg suste oppover Skjoldavegen i sneglefart …
Aldri før har eg skyndta meg seinare, men det gjekk så fort som det kunne …
Og endelig vrei eg skilpaddå inn på parkeringen ved gymnasbanene. Spant øve grusplassen mens eg spratt i taket. Det va ein haug med svære hull overalt. Eg trur ikkje eg har høyrt ein bil gi ifra seg så mye ulydar på ein gang, uten å gå totalt i oppløsning. Detta va heilt klart Tysk kvalitet på sitt besta …
Eg nærmast skeinte inn på plass og va ute av bilen, nærmast før den stoppa, men eg såg ikkje snurten av Eldstemann.
Eg formeligt kjente Kånå sin vrede velta øve meg allerede. Nå hadde eg skutt gullegget, og lagt grunnlaget for ett par kjipe uker i Bodå. Minst. Herreminguuud … Eg kikka motlaust ut i luftå, å lurte på om det va lurt å ringa Kånå nå, og avsløra heile fadesen min. Bare det at eg hadde bløffa Kånå kom te å svi nåke grassalt i rognpåsen … Garantert …
Men … Va ikkje det trenaren som kom gåande der … Og ett par av guttane på laget …?? Eg holdt pusten mens eg kikka håpefullt på halen av gutar som kom bak han.
Og joda … Der kom jaggu meg Eldstemann spankulerande og … Eg hadde kommen meg bort, før de va kommen seg te parkeringen …
Eg knakk sammen i kneståande og pusta letta ut, men klarte sjølsagt å fortella Eldstemann om fadesen, i ett svakt øyeblikk … Han lova dyrt å hellig at han ikkje sko sei nåke te mor si, itte eg kjøpte to Oreo sjokolader te han på Spar … Og fornøyd som få rusla han inn dørene heima. Eg kom tuslande litt bak, nåke fortumla av heile episoden …
Og når eg kom opp på kjøkken, kikka Kånå nåke småfrekt på meg … Oioi, tenkte eg med meg sjøl … E det den dagen idag …
Såpassa altså … På ein onsdag og liksom … Nå står ikkje verden te påske, tenkte eg fornøyd for meg sjøl … Og gjekk bort å ga na ett dualigt kyss …
– Æssj ... Kom det ifra Eldstemann …
– Hello, my dear … Sa eg te Kånå, mens eg sendte hu det sultna blikket mitt …
– Ka i all verden sko den ambulansen på gymnasbanen da ... Spurte Kånå Eldstemann …
– Ambulanse ? … Ka ambulanse … Svara Eldstemann forundra.
– Nei … Det va ingenting … Svara hu kontant …
Eg va allerede på vei nedover trappå for å henta liggeunderlaget og soveposen. I forfjamselen øve å ha vært på feil plass te rett tid, hadde eg glemt ambulansen eg passerte med Opelbygget, som kjørte med fulle sirener. Rett før eg kleiste på røyret.
Så joda … Neida …
Her går ting meir og meir tebake te normalen … Meir e det vel egentlig ikkje å sei om den saken …
