Denna lille store episoden. Den skjedde inne i Ryfylket ifjor, når nåken hadde det litt for gøy på jobb … Og får ta plass i spalten for historier fra jobb … Slike transport flauser bare eg får te 🤷‍♂️🤷‍♂️

Kos dykk, Folkens 👇👇🤷‍♂️🤭😂😂

——————————————————-

Annonsørinnhold

Hoka på salg: Kupp årets modeller til nedsatt pris

Jauda … Då va dagens lille store flause i boks, liksom …

Itte ein fridag igår, kor eg gikk å stampa i rydding, klessvask, hussvask og ein million bretteklær. Og eg blir aldri heilt klok på kossen fira barn kan rota så mye, på kun kort tid. Så va det på an igjen idag.

Ryfylke og Sand/Suldal stod på menyen i morgens.

Eg lika denna rutå.

Vanskelig å få te å stressa her. Ingen ferjer å nå, ingen tidspunkt som må rekkes og man får «pusta» litt mellom leveringene.

Ikkje minst, så e det fredag og snart helg. Så humøret e virkelig nærme toppunktet nu.

Då går det gjerna ei kula varmt her inne i lastebilhyttå, og musikkvolumet får fri flyt. Og det ska MAN ha. Popanlegget har de ikkje spart på i disse lastebilane deiras. Der subwooferen virkelig fikk kjørt seg, på veg innover i Ryfylke.

Mens den eine allsang perlå itte den andre dundra ut av høytalerne.

Det va ikkje mi egen spillelista eingang, men ein eller anna radiokanal som virkelig leverte te tjue i stil. Def Leppard, Springsteen og Madrugada hadde nettopp kommen itte kvarandre, og når neste sang kom, så sang eg fanken meg med på den også.

Uten å heilt tenka øve det … Den va jo fengande … 🤷‍♂️

Eg suste forsiktig forbi ein barnehage, svinga inn på eit anleggsområde å rygga meg te der avtalt losseplass va.

Undertegna hoppe så grasiøst ut av droget som man bare kan i min alder. Altså, nåke knotete og ikkje så fort som før.

Tok eit par dansesteg te musikken som fortsatt dundra øve popanlegget, og avslutta med ein eminent piruett rundt hjørna med liften, kor eg venta på at den skulle åpna seg.

Det va då eg høyrte det … Applausen og latterhikstene.

Lika bak meg. På ein liten høyde. Satt fira-fem anleggsarbeidere å lo så de grein, mens de klappa hemningsløst av min lille oppvisning.

Ein oppvisning. Som i grunnen ikkje va meint for andre, men kun meg sjøl. Men, som tydeligvis hadde blitt bivånt av denna hersens gjengen.

Men … For svarte salte bananer altså. Tenkte eg for andre-tredje gang denna ukå … E det mulig ?!?🙈🫣😂

For sangen som kom, når eg svinga inn her …

Den va jo ikkje akkurat i samme stil som dei tre eg nevnte først. Og … Når man e yrkessjåfør, som i grunnen har rykte på seg for å væra eit mannsdominert maskulint yrke. Sjøl om nyrekrutteringen heldigvis e oppadgående, blant det andre kjønn.

Så slo det meg, at nå hadde eg regelrett tatt eit genuint sjølmord på min egen status, som macho yrkessjåfør, på kun fira-fem dansesteg og ein liten men flott piruett. 🤷‍♂️🤭🙈😂

Gudhjølpe meg, og Herrens trofaste Hærskare i Himmelen. 🙈🤭

For sangen, som fortsatt dundra øve området, og hadde fått undertegna nok ein gang og komplett ufrivillig, te å drita seg loddrett ut.

Jaaah … Det va va … .. .

«Oh, I wanna dance with somebody
I wanna feel the heat with somebody
Yeah, I wanna dance with somebody»

Jauda … Sjølvaste Whitney Houston, vett du ..

Meir feminin kunne vel ikkje ein lett maskulin yrkessjåfør i grunnen fremstått … Eg tenke at til og med Jan Thomas ville blitt imponert idag, hadde han vært her … Jiiisus … Flaut ??? … Neeeeida …

«You go, girl !!!» Kauka ein i arbeidslaget på høyden ut … Og resten knakk sammen i fullstendig latterkrampe …

«Its the radio …» Forsøkte eg meg på, å peika mot hyttå.

«Yeah, yeaaah.» Svara snøsokkane på haugen, ironisk.

Men, for hel…te da, tenkte eg …

Skaden e jo allerede gjort, og eg ser vel aldri dei igjen. Så eg slengte av eskene som sko av. Kleiste igjen liften. Og gjentok bedriften på veg tebake te hyttå.

Te ellevill jubel, heidundrande latterkramper og stående applaus fra fansen …

Eg neia og bukka. … Igjen …

Og stakk fra åstedet …

Jøje meg, altså … Jaja … Det e snart helg 🤷‍♂️🤭😂

Note to self : Detta skal ikkje gjentas …

Punktum …

🤷‍♂️😂😇

Jauda … Kim skulle trudd det ? 🤭🤷‍♂️ … At eg faktisk skulle skapa litt liv på detta viset igjen. Blogga liksom. Bringa liv i «Jeg gikk bare i Boden en tur» igjen … Eller «Fatter’n» som den har blitt omdøpt til …

Det e litt ambivalente tankar om akkurat det som rulle rundt i topplokket. Eg har jo ikkje akkurat savna det. Men, så har eg jo bedrevet ein del skriveri virksomhet på denne her Facebook gruppå mi. (I disse logoene øverst på siden, finne dåkke linker te dei sosiale mediene mine: Facebook, instagram og Snap … Eg e sporadisk der også 🤭🤷‍♂️😂)

Og ramla innom Yrkessjåføren.no si gruppa og delt diverse hendelser av ymse slag, om dagen på jobb.

Annonsørinnhold

Superkupp innen sport og friluft du gjør nå

Men, om kvardagen min har det strengt talt vært stille. Meir eller mindre musestille. Jaja, noen små drypp her og der, kanskje, men ikkje på langt nær i den forstand det blei fortalt før. Når denna nettsidå nærmast lyste rødt.

Faktisk. Så e det eit ganske stort paradoks. All den tid det i grunnen har skjedd meir i mitt liv på tre-fire år, enn det gjerna skjedde de foregående 20-30 årene. Skjønt, man har jo kanskje denne kjensgjerningen da, sjøl om det som blogger for så vidt e ein slags sterk motsigelse, at kanskje ikkje alt e verdt å skriva om …

Ikkje alt e verdt å bretta ut. Få klikk for. Eller trenge å bli delt.

Livskrise. Depresjon. Sammensnekring av sitt eget «jeg» igjen. Kvardagen aleina med fire barn. Jobbskifte. Livsstilendringer. Etc etc …

Altså … Det burde jo vært ei gullgruve sett i slik blogg-sammenheng. Om man higrer etter klikk, oppmerksomhet og heder å ære.

Jaja … Bare det å begynna å skriva igjen vitner vel om at «noen» har eit lite oppmerksomhetsbehov. Men, då får det nå væra for dei rette årsakane. Liksom … Tenke eg, da …

Alt det ovanføre. Det har eg måtta bært sjøl, erfart sjøl og kommen meg igjennom sjøl. Eller, kommen igjennom sjøl blir vel egoistisk å sei. Man får jo støtte i fra dei man har nærmest, i slike perioder. Hendelser.

Familie og venner. Og nåken mennesker som bare blir og blei ein bærebjelke av sjeldent kaliber, og va og e ei støtta på alle områder, når undertegna gjerna trengte det som mest. Trenge de som mest.

Så joda … Her er jeg. På an igjen. Kanskje. Eller sikkert …

Og som dei fleste som har oppdaga at det e liv igjen her inne. Så har de nok fått med seg sagaen om Gustav og Rigmor som nå utarte seg her. Deiras elleville ferd på tur i livet, i sitt nye (gamle) vidunder av ein bobil.

Eg tenke at når eg har begynt å få litt struktur på ei skrivekløe som plutselig har manifestert seg igjen, så får de få seg ei ukentlig spalte. Eg e jo glad i bobil-livet. Sjøl om eg ikkje akkurat har vært særlig aktiv de siste årene, sjøl.

Så då tar eg det ut med disse to figurene. Han Gustav, og hu Rigmor … Eit slags «eventyr» basert på egne opplevelser tidligere, rein og skjær fiksjon. Blanda og krydra med humor, ellevillhet og nåken få små ærlige og gode øyeblikk av menneskelige relasjoner i eit samliv.

Som utfolde seg i eit intimt, livlig og til tider klaustrofobisk bobilmiljø.

Eg trur og håpa det kan bli ei morosam spalte. Kanskje ikkje bare på tur. 🤷‍♂️🤭😂

Ellers … Så går nå dagan … I ein Fatter’n sitt nye liv. Mye jobb ei uka, mye barn den andra. Og bittelitt egentid, innimellom. Når eit sjeldent friminutt dukka opp.

Idag. Så starta f.eks dagen med eit tannlegebesøk med Minsten. Han hadde eit hull som måtte ordnast opp i klokka 08:15. Og i god Fatter’n stil hadde «noen» glemt at jentungen fortsatt skulle kjøres på skolen, omtrent samtidig.

Slike akutte kroniske hendelser, som eg synast å være vaksinert mot å unngå.

Eg visste det jo igår også. Men kom på det idag.

Det løyste seg på det beste vis, heldigvis. Sjøl om katastrofen nærmast va til å ta og føle på, når ei jenta på tretten, snart fjorten stod perpleks og sjokkert foran meg på kjøkkenet idag morgens. Å lurte på om eg va heilt vel bevart i topplokket.

Når eg trudde hu ville gå med på å bli levert på skolen, tjue minutt før tiden.

Gudhjølpe meg !! Va det mulig å væra meir tett i pappen, enn meg, akkurat då ?? 🙈🤷‍♂️😂

Flaks i uflaksen. Det va eit anna kapittel i livet som nok også vil få litt spaltetid her inne, med tiden som kommer.

Men … Alt til sin tid, tenkje eg …

Jøje meg … Eg har jo nettopp oppdaga denna nettsidå mi igjen. Man kan ikkje ta alt på ein gang … Liksom 😂🤷‍♂️🤭

Så … Ha ein flott dag, Folkens … Eg har fri te onsdags natt. Trur eg … Om ikkje nåken ringe, og seie nåke anna. 😂

Då e det posten som skal tidlig inn til Odda, for Bring, klokkå 03:30 … 

Ps. Det kan godt være det dukka opp ei jobbspalte. I løpet av uka. Med divers sprø hendelser fra jobb, det siste året.

Det trur eg også kan bli morosamt 🤭🤷‍♂️😂😂

Nyt dagen … 🤗🤗

Det heile starta i grunnen langt og lenge før Bürstneren rulla ut frå innkjørselen med country på full guffe. Før firemetersreglar, vinkande bobiler og italienske markiser. Lenge før Gustav fikk denne eureka ideen, ved å kontre Rigmors leilighets prosjekt med en bobil.

En spesiell Bürstner, som liksom bare hadde ramlet ned i pannebrasken hans, helt tilfeldig.

Det starta – som alt anna i dette livet – med ei stille kvinne, ein kopp kaffi … og ein idé. Eller kvinnelist, om man vil …

Annonsørinnhold

Hoka på salg: Kupp årets modeller til nedsatt pris

Rigmor hadde nemleg begynt å så frøet lenge før Gustav visste at noko spirte. Ein liten kommentar her, eit lurt spørsmål der.

– Gustav … har du nåken gang tenkt på kor fint det hadde vært å vakna til utsikt over fjorden?
– Hæ? Me HAR jo fjordutsikt.
– Nei, eg meina ein annan fjord. Ein ny ein. Ein som ikkje treng plenklipping.

Gustav hadde humra då, og rulla vidare i livet med sand i skoen og tang i postkassa, utan å fatte at Rigmor hadde begynt på sitt lange, milde, og beinharde korstog.

Hu lot ipaden ligge igjen på kjøkkenbenken, oppslått på Finn, med bobiler i alle slags slag ligge lysende fremme på skjermen … Sånne luksusbilar på hjul, med dusj, solcellepanel og skinnseter, gamle holker som ikkje såg ut, og ofte ein fin Bürstner, som hu elska planløsningen i.

Og når hu hadde lokka han til å “slumre litt” på sofaen søndags ettermiddag, skrudde hu på repriser frå «Bobil-liv» på TV – høgt nok te at underbevisstheten hans fekk kjørt seg, men lavt nok te at han ikkje fatta ka som blei planta.

Alt såg ut til å gå etter planen.

Men, ho trengte ein katalysator … Ei litå kvinnelist …

Så … Ho la ei brosjyre for «Solglimt Seniorlandsby – Der drømmane kvilar med panoramautsikt» midt på kjøkkenbordet, ved sida av kaffitrakteren, som om hu hadde glemt den der.

Og alle andre steder, der Gustav kunne finne det for godt å oppholde seg.

Gustav såg på brosjyrene, som om hu hadde lagt fram ein flytteplan til Nord-Korea.

– Leilighet?! Med heis og postrom?! Ska eg bu vegg i vegg med folk som meiner «middag» e ein smoothie? I ein pensjonist ghetto ?

– Eg bare… såg på det. I tilfelle me ein dag ville gjera det enklare for oss.

– Enklare?! Me har jo alt her! Me har garasje, potetåker, fuglebrett, og eg har nettopp skifta takrenna med krakken min og Guds hjelp!

Rigmor sa ikkje meir den dagen. Hu bare nikka. Lydlaust. Og gjekk ut i hagen for å vatna ein pelargonia.

Men inni seg jubla hu.

For no hadde Gustav begynt å tenka.

Bare veker seinare stod han i garasjen – ikkje med plenklipparen, men med fjernblikk og kaffikopp.

– Rigmor … eg trur faktisk eg hadde daua i ein leilighet.

– Å?

– Ja. Altså. Me hadde jo ikkje fått plass te halvparten av alt me har. Me måtte jo kvitta oss med verktøykassa. Og reservedunken. Og grillspydet med teleskopstang.

Og krakken min … Gudhjølpe meg … Krakken min, stakkar …

Borti hjørna va det nett som krakken nikka samtykkande, der det risla i nokon listerester … Eller va det ei mus.

– Ja … Det hadde jo vært fælt, nikka hu medfølande.

– Kanskje … me sko vurdera noko meir… mobilt? Sa han, og nikka for seg sjøl.

– Mobilt?

– Du veit … ein bobil? Så me kan ta med oss alt me treng. Og stoppa kor me vil. Uten å måka snø. Eller høyra naboen laga podcast om toppturane sine. Ka seie du, Rigmor ?

– Hm … det høyres jo ikkje heilt dumt ut. Eg kunne jo tatt med strikketøyet. Og sitta med havutsikt ein annan plass kvar kveld. Med «saft» i prosecco glasset, og druer i skålå.

– Eg tar med grillen. Og øksa. Også kan me reise akkurat når me vil.

Rigmor såg på han med ei stoisk ro. Ei slik ro som berre kjem av å ha vunnet ein krig … Leeenge før første slaget blei kjempa.

– Ja, me kan jo begynna å kikka litt, då. Sa hu, og myste utover gårdsplassen mens eit flir forma seg umerkelig øve kjeften … Eit Jack Nicholson flir.

Og Gustav? Han trur den dag i dag, at det va hans idé. At han trumfa bobilen gjennom, og redda han og krakken.

Fra eit miserabelt liv i pensjonist ghettoen. Med smoothie te middag, og lett øl te kvelds …

Det va ein mandag. Gustav hadde bestemt at det va perfekt turvær for dåpsturen. Eller jomfru … Alt etter som.

Altså: det va meldt regn over heile Sør-Norge, men det va ikkje poenget. Han hadde pakka bobilen. Og når Gustav pakka bilen, då pakka han som om han skulle rømma frå dommedag.

Annonsørinnhold

Netthandelen tømmer lageret: Siste sjanse på kvalitetsvarer med opptil 75% rabatt

– Eg har tatt med alt me trenge, Rigmor! ropte han triumferande frå innkjørselen, medan han bar ei kasse så tung at han fekk brokk berre av å sjå på ho.

Rigmor stod i døra med det berømte blikket. Det som seier: «Eg ska ikkje seia noko … endå» … men du ser ho notera det ned på den mentale tavla si, med caps lock.

– Ka e det du har oppi der?

– Litt verktøy, ein presenning, fem grillspyd, kjøttermometer, 12 meter skjøteledning … og ei salong rifle.

– Ei salong rifle ?

– Ja, i tilfelle me møte ulv.

– Gustav … me skal til Evje. Det mest fryktinngytande der e ein pensjonist med rullator i nedoverbakke.

– Jaja, men ulv e taktiske, Rigmor. Dei dukke opp når du minst vente det. Det står i Bibelen. Mellom Salmane og Serviceheftet.

Ho svarte ikkje. Ho berre snudde seg, sukka i fjeset og henta lista si. Ho hadde pakka ordentleg. Kler, medisinane, ladarar, og kart.

Ho hadde merka kartet med post-it-lappar i farger, farger som samsvarte med Gustav sitt humør og blodsukker.

– Me følg min plan, sa ho roleg. – Så lenge du får spele country musikk og late som om du e fri, så lar eg deg tru du har kontroll.

– Eg føle meg som ein cowboy i bobil, Rigmor!

– Ja, heilt til du må tømma dassen, sheriff.

Bürstneren dura taktfast over fjellet. Gustav sat med solbrillene på snei og ei hånd på rattet som om han låg an til å vinna Monte Carlo Rally.

Ikkje ta av på ein rasteplass i Vinje.

– Eg føle meg fri, Rigmor! ropte han, mens han skifta gir så hardt at dashbordet vurderte å forlate bilen.

– Du e fri, kjære. Men du va millimeter frå å klippa sidespegelen på ein turistbuss i stad. Så fri deg med margin.

Han nikka stolt og kikka i spegelen, som no hang og dirra som ein nervøs hamster.

Så kom det. Den mystiske trangen i nakken. Den der ka i helsikke skjer nå-følelsen.

– Rigmor?

– Ja?

– Kvifor helse alle folk på meg?

Rigmor kikka opp frå kryssordet som om ho visste dette kom.

– Hæ?

– Ja! Først han i Carthagoen – full hand ut av vindauget som om eg va onkel hans frå Sørlandet. Så ho dama med solbriller og chihuahua – vinka som om eg hadde betalt barnebarnet hennar si russetid!

– Det e bobilhelsing, Gustav. Sånn folk gjer når dei møtes på vegen. Du vinke, dei vinke. Alle late som om me e med i samme klubb.

– Bobilhelsing?! Du kødda no? Har me plutseleg meldt oss inn i eit brorskap utan seremoni? Skal eg gå med ring og kappa og?

– Det e hyggelig, Gustav. Ein liten vift. Det kosta deg null komma null.

– Null?! Det kosta meg sjølrespekt, konsentrasjon, og snart ein front mot front, fordi eg prøver å tyda om det va ein vink eller eit naseskrap!

– Vink tilbake og hold kjeft, mumla ho og kryssa av diplomati feila i kryssordet.

Dei rulla inn på campingplassen i Seljord som to nyfrelste pilegrimar i heilage velcro-sandalar. Ein halv time seinare. Verda rundt dei va fylt med telt, trampolinar, skrikande ungar og bilar som såg ut som dei kunne snakka med romstasjonar.

Gustav bremsa opp og fekk auge på han.

Ein flunkande ny Concorde Centurion XL stod på plass nr. 12 – så glinsande at du kunne spegla framtida i han. Og ut frå døra kom det eit menneske som lukta av… sveiseblink og sjølvtilfredsheit.

Høg, glattbarbert, caps der det stod “Concord is a lifestyle”, og eit målebånd i hånda som om han jobba i Skatteetaten.

– Hei du, sa han. – Du står litt tett. Det skal vera fire meter mellom bobilane, veit du.

Gustav såg på han som om han nett hadde sagt “du må slutta med bacon”.

– Fire meter? Me står midt på ein sandvolleyballbane, kompis. Eg kunne spelt frisbee her med ein blind og ikkje truffet deg.

– Men eg har utmarkise. Den e italiensk.

– Åja? Eg har grill frå Coop Extra. Den e vestnorsk og beintøff. Skal me måla den òg?

Rigmor hadde bretta ut campingstolen og poppa popcorn. Ho visste: No blir det show …

– Du må flytta deg, sa målebånd-mannen. – Reglane e klare.

– Eg flytte meg den dagen du forklarer meg koffår markiso di treng meir plass enn ei middels seilskute. Og kvifor bobilen din ser ut som han krev vaktbikkje og adgangskort.

Fyren trakk pusten og henta mobilen.

– Eg ringer resepsjonen.

– Gjer det. Sei at General Råke har landa og at fiendtlege forhandlingar e i gang.

– Gustav… prøvde Rigmor.

– Slapp av, eg flytte meg. For husfreden sin del. Og for å unngå internasjonal campingkrise.

Han rygga ti centimeter til side, fram fem, tilbake fire ekstra til samme side, og stoppa.

– Der. Fire komma ein meter. Ver så god. Du kan sveiva ut markiso di og feire med ei lunken italiensk prosecco, eg ska grilla og døy i fred.

Fyren fnyste og gjekk.

Rigmor reiste seg, klappa Gustav på skuldra og sa:

– Du vant ikkje akkurat Nobels fredspris i dag.

– Nei, men eg vant respekten frå han med grillhanske på plass 14. Og ei gratis grillpølse …

Ei bok har mange masa om … Men, eg kan vel for fanken meg ingenting om å skriva bøker 🙈🤭😂

Men … Litt lettvint moro … Som folk kanskje kjennar seg igjen i 🤷‍♂️ … Litt underholdning, i sumar … Kanskje ein gang i ukå … Det får eg vel te 🤭🤷‍♂️😇

Annonsørinnhold

Netthandelen tømmer lageret: Siste sjanse på kvalitetsvarer med opptil 75% rabatt

Ein liten føljetong 🤭😂

Eller …. 👇👇

Gustav og Rigmor Del 1- Kontratrekket …

Sola va på vei ned bak åsane rundt det gamle byggefeltet – du veit, sånn ein plass der alt blei planlagt på syttitallet av nåken som trudde dei va geniale. Smale gater, smalare enn minstepensjonen te mor di, og hekkar som har fått voksa fritt sidan Bård Tufte hadde hår. Asfalten ligge der ennå, men han svinge seg rundt tomtene som ein ål på vrangå …

Midt inni dette tette saligheta av asfalt, hekk og skjulte skilsmissar – der bur Gustav og Rigmor Råke.

Og det e no generasjonsskifte på gang. Gamle kjenningar flytte ut. Nye folk inn. Folk med elektriske sparkesyklar og podkast om kvilepuls. Og Gustav? Han sit i garasjen, på den gamle krakken sin, og glor i luftå som om han forventa at ein meining med livet ska dala ned fra himmelen og lande på panseret hans.

Han hadde sagt te Rigmor at han sko fiksa plenklipperen. Men det va bare piss. Plenklipperen gjekk som ei kule. Det va han sjøl som trengte service. Litt egentid. Litt… stillhet.

Krakken han satt på hadde han snekkra sjøl då dei bygde huset. Førtisju år sidan. Han klappa han lett på sida.

– Førtisju år, du… Vi to har sitt meir samen enn eg og Rigmor. Me har hengt i garasjen, på terrassen, under julelys og vedlikeholdsplanar. Eg og deg, du skeive jævel, sa han med eit smil i munnviken og buldrande røyst som kunne smelta isen på E134 i januar.

– Me klare vel et par år te?

Han sukka og såg rundt seg. Her likte han seg. Huset, tomto, garasjen, alt han visste kor va. Kvart skrujern, kvart hakk i golvet hadde ein historie. Og så kom Rigmor med sine teikn og hint og faens brosjyrar frå sånne pensjonist-ghettoar ved sjøen.

Kven faen vil bytta dette med ein boks på seksti kvadrat? Der du må innreda med Tetris og sortera kaffi-koppane etter stemning? Nei takk.

– Ikkje faen, sa han til krakken, som om den hadde foreslått flytting.

Men det va jo ikkje krakken som låg bak denne bolig-hjernevaskinga. Det va Rigmor. Med sitt milde, men nådelause blikk og snikplassering av prospekt overalt. På gyngestolen. Ved dassen. Under drillen i garasjen.

Men då ho tok vekk «Hus & Hage 1986» frå toalettet og la inn ein glansa brosjyre frå «Solglimt Senior Resort» – då kokte det over.

– Du VEIT eg lika meg her! hadde han sagt, mens han slo brosjyrene hardt i kjøkkenbordet.
– Søtti prosent av sommaren e det tåke der nede, mens me har kveldssol og boblevatn her oppe!

Han visste det traff. Rigmor elska kveldssola. Med saft i proseccoglas og stikkelsbær i skåla.

Han reiste seg. Krakken ga frå seg ein lyd som om han og hadde fått nok av denne samtalen. Gustav tusla ut, mot søppelkassene, og heiv brosjyren i restavfallet.

Stoppa.

– For svarte salte bananar, mumla han, og tok den opp igjen. Flytta han over i pappen. Du trengte faen ikkje vera hobbypsykolog for å veta koss Rigmor reagerte sist han kasta ein melkekartong feil.

– Eg vil ikkje vekka sorteringsfurien… sa han for seg sjøl, med eit lite flir.

Så snudde han seg. Der stod ho. Stoltheten … Kontratrekket …

Ein Bürstner Elegance i821. 2011-modell. Som ein tysk protest mot pensjonistleir-planen te frua. Han såg på den med eit blikk som sa.

– Herifrå kan me rømma, eg og du. Rett te Hardangervidda, utan brosjyrar og dugnadsplikt.

Han klødde seg i skjegget og smilte.

– Me to, du. Me skal visa Rigmor me

🤭😂