Av og te, så kan dei små øyeblikkene i hverdagen vær nåken av dei største utfordringane man komme ut for.
F.eks ein Mini i trass alderen..
Stort sett e han blide som ei sol, meir rampete enn Emil og full av spillopper fra ein aen verden…
Men nåken dagar, når han gjerna har tatt seg godt ut i barnehagen og komme hjem småsliten og furtete. Kan 40 mildt utbrente og øvearbeida Kåner, vær som ein sval sumarbris i ansiktet..
I ittemiddag va ein sånn dag.
Det mesta va meir eller mindre ikkje sånn Mini’en ville ha det.. Pølsene låg feil vei på tallerkenen, gaffelen såg “jentete” ut og beinå va for store for sokkane…
Det va ikkje måte på kor vanskelige han sko vær idag.. Eller andre sånne dagar, når humøret og energien e på feil sia av gradestokken..
Så itte middagen va fortært og han satt godt planta i sofaen og kosa seg med ein film. Så slenga han ut ein kommando.
” Få drikkå mi, pappa…
Eg kikka på guten.. Han kikka på meg… Før me begge snudde oss 90° te høyre, og såg glasset hans så stod på bordet…
Nærmare han enn meg…
Eg snudde meg mot “Lt. Max” igjen, så satt med ett meget bestemt ansikt og gjentok kommandoen…
Det e ikkje det at eg ikkje e behjelpelig ellår medgjørlig, men detta va heilt klart ett definerande øyeblikk. Gir eg itte nå, komme det garantert fleire utprøvelsar av kommandolinjå seinare..
Så eg bestemte meg for at detta blei ein prinsippsak…
” Nei, ta drikkå de sjøl… Svara eg bestemt…
Du e nærmare glasset ditt enn meg… La eg te…
” Nei…. Du gjør det, pappa… Få drikkå mi nå… Repliserte soldaten skingrande…
På detta tidspunktet passerte Kånå sofaen, og lurte på ka så foregikk. Eg informerte hu om situasjonen og la te at detta va av stor betydning for seinare disputter…
Kånå bare rista på hovudet, og gjekk oppgitt ut på kjøkken mens hu kvein nåke om barnslighet og kim så va 3 år eller ikkje…
Tjera vena meg, tenkte eg for meg sjøl.. Me har 3 andre i Flokken og om ikkje hu har sett at me gjerna har vært litt for ittegivande. Så har ivertfall eg…
” Nei… Seie pappa… Du får reisa deg opp og ta drikkå de sjøl.. Sa eg, med autoritet så ein 6 stjerners general …
” NEEEEEEEI…. DUUU gjør…. Kom det kontant tebake…
Eg veik ikkje ein tomme, sjøl om eg innerst inne begynte å tenka at hjølpe meg… Her har eg muligens undervurdert situasjonen…
Den forbaskede fjotten va jo meir utholdande enn Kånå jo…
Glasset stod ein halv meter ifra han, kanskje 60-70 cm fra meg… Kånå gjekk forbi igjen..
” Kim vinne… Spurte hu sarkastisk, men med ett flir om kjeften…
Eg mistenkte sterkt at hu ikkje akkurat stod 100% bak meg i denna saken. Og heilt ærligt kjente eg litt på tanken av full overgivelse, for husfredens skyld…
Før eg rista av meg usikkerheten, og sa te meg sjøl at nei… Her må man bare vær prinsippfast og kjøra gjennom… Før Mini’en skjønne kor lett han gjerna kan vippa oss av pinnen…
Så eg tenkte eg fekk kjøra skru av “Paw Patrol” kortet… Eller “voff voff Bæ Bu” , så Mini’en kalla det…
Eg hadde ikkje snakka ferdig, før Mini’en forstod ka så kom…
” Neeeei… Eg vil se… Å ha drikkå mi… Nå, pappa…
Eg plukka opp fjernkontrollen, og peikte an mot tv’en… Mini’en protesterte heftigt…
Eg va på mange måtar klar øve at detta hadde gått for langt.. Men når man har kommen langt opp på fjellet, begynne stiane å bli smale og forræderske..
Å snu og ta veien inn på ein aen sti, kunne raskt sendt meg ut på glattå..
Egentlig, va detta blitt ein kamp ingen av oss ville komma te å vinna…
Men ut av ingenting komme Han i Midten, så satt på siå av Mini’en i sofae’en og surfa på I-pad’en..
Og bøye seg fram, tar glasset med saft te Mini’en og gir det te han..
Mens han kikka surt på meg, og seie…
” Trenge ikkje klaga på meg, at eg laga bråk… Når du ikkje gidda å gi Maxi saftå hans eingang… Og seie at eg ska vær snille med søsknå mine… Skjerpa deg, pappa… Seriøst altså…
Igjen satt eg svar skyldig .. Men eg hadde ivertfall ikkje tapt kampen.. Samme tanken hadde heilt klart slått Mini’en, så satt fornøyd å slurpa i seg saftå… Og sa..
” .. Ja, sjeppa deg pappa…
