Gudhjølpe meg, for ei helg det har vært, både bloggmessig og her i heimen.. Eg har jo virkelig kommen i seget, og fått tømt hjernebarken om både det eina og det andra.. Det e lenge siden eg har hatt sånn glede, av denna skrivingå, som i det sista.. Det e nesten som om åndå endelig har tatt meg igjen, og skrivelyst, inspirasjon og lignande e på topp.. Kånå har vært i selskap med dei minste idag, mens eg va forlatt her i heimen med dei 2 eldste.. Han i Midten har og funnet “toppformen” i det sista, og har virkelig vært som ein virvelvind, and then some.. Og leksene som eg sko gjera med Han i Midten, når Kånå va i selskap, dei glemte sjølsagt Fatter’n ut..
Det va liksom ikkje så lett å huska på akkurat det, i balubaen som oppstod her i heimen, når eg sjølsagt satte meg på rammå..
Eller baluba og baluba.. Eg høyrte jo ingenting, for eg satt på dass å leste i ei bok, med musikk i øyreproppane.. Mens dei 2 eldste som hadde styra på sammen inne på rommet te Eldstemann, te slutt hadde røket i tottane på kvarandre.. Eg merka rett og slett ingenting, før Kånå plutselig ringte å lurte på kor henne eg va, å eg svara som sant va at eg satt på dass.. Tjera vena meg, om eg ikkje hadde høyrt at det hadde vært full slosskamp oppe, fortsatte Kånå.. Nåke som eg forsåvidt ikkje kunne svara positivt på.. Men, eg lurte jo litt på kossen hu visste det da, som va i selskap.. Akkurat det, det va jo fordi Eldstemann som te slutt hadde fått kasta bror sin ut, og angivelig hadde leita itte meg, for å gi beskjed om sjauen.. Han hadde ringt te Kånå og sagt han ikkje fant meg..
” Sleng då på ein Mini tidligare på dagen som hadde skrudd på “afterburner’en” og ei Litlajenta som stadig sette nye rekorder, med tanke på fantaskap i heimen, og man har oppskriften på totalt familiekaos, fra ein anna verden..
Man kan vel sei at dagane har røket avgårde som olja lyn i helgå, og ein småslitt mildt skranten Fatter’n, slite litt med å henge med i svingane, innimellom.. Man kan vel ikkje anna enn sei, at leksetid med Han i Midten blei trumfa av litt aleinatid på badet, med ei god bok, mens Kånå og småtrollene va i selskap.. Eg kan vel ikkje klaga, for eg glemte ut leksene igår og, når Kånå stakk på byen med søster si, for å handla presang te selskapet, mens eg sko fiksa dei berømte leksene.. Men, satte meg heller og så Liverpool kampen, i meir eller mindre ro og fred.. Mangt og mye kan seiast om Kånå, men hu e jaggu meg i øvekant snill og, som lar meg få dei her små stundene, te å kosa meg med fotballkamp.. Sjøl om eg glemme litt av det eg ska gjera, somme ganger..
Eg kunne nok ikkje funnet meg et bedre eksemplar, når det komme te Kånevalg egentlig, men ikkje sei det te na.. Då vil hu garantert bli altfor høg på pærå, og eg vil ha det gåande i lange tider, her i heimen..
På sånn generell basis, så e eg vel fullt klar øve mine egne lyter, som Fatter’n i heimen.. Ein Fatterr’n med kronisk forbedringspotensiale, og selektiv hukommelse uten rot i virkelighetens verden.. Får eg ein beskjed av Kånå om nåke som ska gjerast, så kan man ikkje sjå bort ifra, at det gjerna forsvinne fra minnesenteret.. Uten at eg har gjort det med vilje, eller andre lignande årsaker.. Hukommelsen har bare ein tendens te å ikkje lima fast sånne beskjeder, fremmerst i pannebrasken.. Men, heller gjemma de bak alskens finurlige tankar og ting, som konstant rullere rundt der oppe, i ein hjernebark som ikkje alltid vett sitt eget besta.. På ein merksnodig måte..
” Av og te, så lura eg jaggu meg sjøl på ka som foregår, der oppe i øverste etasje.. Sjølvaste kontrollrommet for ein mildt glemsom Fatter’n, med ein virvelvind av tankar.. Som heila tidå bytte plass..
Avstanden mellom Fatter’n og Kånå, kan vel igrunn vær som ein bunnløs avgrunn innimellom, ein korridor lika brei som Stillehavet.. Før man gjerna treffest på “Hawaii”, når kvelden komme.. Eller sitte på kvar vår kyst, Kånå i California og eg i Japan.. Å beholda roen og harmonien i ein massebarnsfamilie, med ei ilter, småsint men stort sett snill Kåna, det e som å gå på tynn is.. Der me treffest på havet som to skip som passere kvarandre, i nattens mulm.. For ein Fatter’n som ikkje alltid klara å tyda familielivets kompass, men heller danse fandango med svære føtter, i ei grop fylt med giftslanger.. Som ein metafor på alle fallgruvene man kan trø i, i løpet av ein dag, ei uka eller et år..
Det e ikkje alltid lika lett, når hjernebarken ikkje klare å kommunisera med resten av kroppen.. Og ting man sko hatt gjort, forsvinne i glemselen.. Og ansiktsfargen renna av som billig sminka, når man blir konfrontert av ei ilter Kåna..
Det e då man sko ønskt man kunne lurt nåken tablettar med solskinn, opp i kaffien te Kånå.. Kanskje satt hverdagen på pause, sånn at man kunne fått gjort om det ugjorte, og henta seg inn på mesterlig vis.. Tid e akkurat som ein god vin, man sette aller mest pris på den, når man bare har litt igjen.. Men, når man oppdage at alt man sko hatt gjort, som alikavel ikkje e blitt utført, og tiden har løpt ut.. Då nytta det ikkje å setta pris på nåkenting, uansett kor godt vinen smake.. Når alt skjer så fort at når det e over, så står sjelen igjen og lure på ka i himmelens navn som nettopp skjedde..
” Fordi man har blitt maltraktert av ei Kåna, med selvsikkerheten te ein velfødd Barracuda.. Og man tenke at man seriøst må vurdera å sjekka toppakningen sin.. På ein måte..
Det e på sånne uværsdager man kjenne at man lever, og som igjen gjør det så inderlig godt, når godværet sette inn.. Og man gjerna har nåken harmoniske dager, i familielivets strabasiøse ferd mot evigheten.. Kor Fatter’n gjerna får kalibrert kompasset sitt, og Kånå nyte følgene av 2-3 tabletter, med sterkt solskinn..
Når Kidsa gjerna klare å omgås kvarandre, uten at de nærmast tar drepen på kvarandre, eller sine skaperar..
Det har jaggu meg vært ei hektisk tid, itte skolen igjen satte igang, og hverdagens rutiner gjorde sitt inntog.. Itte ein sumar med ellevill løssluppenhet med tanke på leggetid, plikter og lignende.. Rutinene som gjerna e smørningen for at et familiemaskineri ska fungera uten feilskjær, lause tannhjul og andre uhumskheter som spenne bein på maskineriet..
Det e då man gjerna forstår ein liten brøkdel, av far min sine visdomsord, om denna berømte øvegangen.. For som ein kvar glede før eller seinare vil erstattas av sorg, oppveies ein kvar fordel i livet, av ei ulempa.. Lys og mørke, yin og yang..
Man må kjempa seg forbi ein øvegang, for å komma te den neste.. Her i livets gang.. Til og med hos oss, massebarnsfamilien..
=D
