Det va ein mandag. Gustav hadde bestemt at det va perfekt turvær for dåpsturen. Eller jomfru … Alt etter som.
Altså … Det va meldt regn over heile Sør-Norge, men det va ikkje poenget. Han hadde pakka bobilen. Og når Gustav pakka bilen, då pakka han som om han skulle rømma frå dommedag.
– Eg har tatt med alt me trenge, Rigmor! ropte han triumferande frå innkjørselen, medan han bar ei kasse så tung at han fekk brokk berre av å sjå på ho.
Rigmor stod i døra med det berømte blikket. Det som seier «Eg ska ikkje seia noko … endå» … men du ser ho notera det ned på den mentale tavla si, med caps lock.
– Ka e det du har oppi der?
– Litt verktøy, ein presenning, fem grillspyd, kjøttermometer, 12 meter skjøteledning … og ei salong rifle.
– Ei salong rifle ?
– Ja, i tilfelle me møte ulv.
– Gustav … me skal til Evje. Det mest fryktinngytande der e ein pensjonist med rullator i nedoverbakke.
– Jaja, men ulv e taktiske, Rigmor. Dei dukke opp når du minst vente det. Det står i Bibelen. Mellom Salmane og Serviceheftet.
Ho svarte ikkje. Ho berre snudde seg, sukka i fjeset og henta lista si. Ho hadde pakka ordentleg. Kler, medisinane, ladarar, og kart.
Ho hadde merka kartet med post-it-lappar i farger, farger som samsvarte med Gustav sitt humør og blodsukker.
– Me følg min plan, sa ho roleg.
– Så lenge du får spele country musikk og late som om du e fri, så lar eg deg tru du har kontroll.
– Eg føle meg som ein cowboy i bobil, Rigmor!
– Ja, heilt til du må tømma dassen, sheriff.
Bürstneren dura taktfast over fjellet. Gustav sat med solbrillene på snei og ei hånd på rattet som om han låg an til å vinna Monte Carlo Rally.
Ikkje ta av på ein rasteplass i Vinje.
– Eg føle meg fri, Rigmor! ropte han, mens han skifta gir så hardt at dashbordet vurderte å forlate bilen.
– Du e fri, kjære. Men du va millimeter frå å klippa sidespegelen på ein turistbuss i stad. Så fri deg med margin.
Han nikka stolt og kikka i spegelen, som no hang og dirra som ein nervøs hamster.
Så kom det. Den mystiske trangen i nakken. Den der ka i helsikke skjer nå-følelsen.
– Rigmor?
– Ja?
– Kvifor helse alle folk på meg?
Rigmor kikka opp frå kryssordet som om ho visste dette kom.
– Hæ?
– Ja! Først han i Carthagoen – full hand ut av vindauget som om eg va onkel hans frå Sørlandet. Så ho dama med solbriller og chihuahua, vinka som om eg hadde betalt barnebarnet hennar si russetid!
– Det e bobilhelsing, Gustav. Sånn folk gjer når dei møtes på vegen. Du vinke, dei vinke. Alle late som om me e med i samme klubb.
– Bobilhelsing?! Du kødda no? Har me plutseleg meldt oss inn i eit brorskap utan seremoni? Skal eg gå med ring og kappa og?
– Det e hyggelig, Gustav. Ein liten vift. Det kosta deg null komma null.
– Null?! Det kosta meg sjølrespekt, konsentrasjon, og snart ein front mot front, fordi eg prøver å tyda om det va ein vink eller eit naseskrap!
– Vink tilbake og hold kjeft, mumla ho og kryssa av diplomati feila i kryssordet.
Dei rulla inn på campingplassen i Seljord som to nyfrelste pilegrimar i heilage velcro-sandalar. Ein halv time seinare. Verda rundt dei va fylt med telt, trampolinar, skrikande ungar og bilar som såg ut som dei kunne snakka med romstasjonar.
Gustav bremsa opp og fekk auge på han.
Ein flunkande ny Concorde Centurion XL stod på plass nr. 12, så glinsande at du kunne spegla framtida i han. Og ut frå døra kom det eit menneske som lukta av… sveiseblink og sjølvtilfredsheit.
Høg, glattbarbert, caps der det stod “Concord is a lifestyle”, og eit målebånd i hånda som om han jobba i Skatteetaten.
– Hei du, sa han. Du står litt tett. Det skal vera fire meter mellom bobilane, veit du.
Gustav såg på han som om han nett hadde sagt “du må slutta med bacon”.
– Fire meter? Me står midt på ein sandvolleyballbane, kompis. Eg kunne spelt frisbee her med ein blind og ikkje truffet deg.
– Men eg har utmarkise. Den e italiensk.
– Åja? Eg har grill frå Coop Extra. Den e vestnorsk og beintøff. Skal me måla den òg?
Rigmor hadde bretta ut campingstolen og poppa popcorn. Ho visste: No blir det show …
– Du må flytta deg, sa målebånd-mannen. Reglane e klare.
– Eg flytte meg den dagen du forklarer meg koffår markiso di treng meir plass enn ei middels seilskute. Og kvifor bobilen din ser ut som han krev vaktbikkje og adgangskort.
Fyren trakk pusten og henta mobilen.
– Eg ringer resepsjonen.
– Gjer det. Sei at General Råke har landa og at fiendtlege forhandlingar e i gang.
– Gustav… prøvde Rigmor.
– Slapp av, eg flytte meg. For husfreden sin del. Og for å unngå internasjonal campingkrise.
Han rygga ti centimeter til side, fram fem, tilbake fire ekstra til samme side, og stoppa.
– Der. Fire komma ein meter. Ver så god. Du kan sveiva ut markiso di og feire med ei lunken italiensk prosecco, eg ska grilla og døy i fred.
Fyren fnyste og gjekk.
Rigmor reiste seg, klappa Gustav på skuldra og sa:
– Du vant ikkje akkurat Nobels fredspris i dag.
– Nei, men eg vant respekten frå han med grillhanske på plass 14. Og ei gratis grillpølse …
