Me hadde ein alvorlig samtale med Mini’en her i går, itte at den fjotten kom inn i midten klokkå 05:00 om morgenen her tidligare i ukå og holdt ett haraball uten like.. Det hadde liksom roa seg her ein periode, denna her nattevandringen inn te oss, men nå hadde det begynt å eskalera igjen.. Med episoden tidlig denna ukå som ett lite “høydepunkt”.. Kor guten olstra seg te der i midten å masa om å få sjå på Nrk Super på mobilen te Kånå, og når me unisont ga klar beskjed om at det fortsatt va natt, gjekk krapylet rett i opposisjon og blånekta.. For det kom litt lys inn fra lampå i carporten, gjennom gardinene.. Så då va det morgen, i hans auger..

Gudhjølpe meg.. Ein ting e denna mildt irriterande masingå om morgenen, ein anna ting e gneldringå og hyperaktiviteten på ittemiddagen, når guten e øvetrøtt..

Så me tok guten føre oss og forklarte på alvorlig vis, at nå va det nok av denna vandringen inn på rommet våras, før fuglane fise.. Sjølsagt, så burde Fatter’n ordlagt seg nåke bedre, for når ordet fis blei brukt i denna sammenhengen.. Så sprakk Mini’en, der han forsåvidt satt og fulgte med på talen min, men endte opp i ett gnistrande fniseanfall, når Fatter’n sa fis.. Det e heilt klart visse ord man bør unngå, når man ska sei et alvorsord te kidsa, for å gjerna få talen te å synka inn.. Men, når både eg og Kånå på ett utrolig vis, klarte å holda maskå, sjøl om gutalarven hadde fått slagsida av latterkrampen.. Så kom detta trista hundablikket te Mini’en tebake, det blikket som lyse av skyldfølelse, men som nærmast kan smelta all isen i Antarktis, raskare enn svint..

” Kånå holdt på å gå på ein smell, men henta seg kjapt inn med å skynta seg ut på kjøkken, med påskuddet om å laga seg ein kopp kaffi..

Mini’en såg ut te å la ordene synka inn, og ga oss nåken motvillige formaningar om at han ikkje sko komma inn så tidlig meir, og ihvertfall ikkje sko masa om telefonen te Kånå, om han kom inn.. – Jada, pappa.. Eg ska ikkje vekka dåkke meir, eg love.. Heilt sant, faktisk.. Det kunne rett og slett se ut som at vår lille peptalk, va ein liten taktisk triumf, med tanke på å mindre avbrutt søvn tidlig på morgenkvisten.. Sant og sei, så såg me frem te ein morgen kor me gjerna fikk sova, heilt te vekkarklokkå drog oss ut av nattens mørke.. Det va nesten ikkje te å tru, strengt tatt så trudde eg gjerna ikkje heilt på fjotten, men eg va villig te å gi det ein sjangs..

Man slutte aldri heilt å tru på mirakler, når man står midt i oppi det, langt inne i småbarn livets ubarmhjertige kvern.. Små bagateller for folk uten barn, kan vær milepæler av stort kaliber, for oss massebarnsforeldre..

Me gikk derfor å la oss igår kveld med ett mildt håp, om ein lykkelig slutt på denna olstringå og maset, fra Mini’en i midten.. Me har jo omtrent fått besøk i midten 13 år på rad, siden den eine har avløyst den andre, ittekvart som de blir for store te sånne ting.. Men, Mini’en e liksom minstemann han, den i ein søskenflokk som me foreldre gjerna aller helst vil ha liten, så lenge som mulig.. Så det e jo ein slags ambivalent greia detta her, på ein måte vil man ha morgensøvnen sin igjen, på den andra siå så e det litt kos med den fjotten i midten og.. Eg syns ihvertfall det.. Kånå trur eg e litt meir på den morgensøvn greiå..

” Så egentlig, e vel detta ei fanesak eg har blitt nødt te å føra, på Kånå sine vegne.. Hu vett Mini’en gjerna lytta litt meir på meg, enn hu.. Av ein eller anna merksnodig årsak..

Så.. Idag morgens, då vakna eg alikavel grytidlig, men ikkje av ein Mini i midten, men av ei ilter, småsint men stort sett snill Kånå.. For Mini’en hadde ikkje kommen inn te oss han, gutalarven hadde holdt den delen av avtalen sin.. Det Kånå meir eller mindre oste av irritasjon for, det va ein Mini som lå inne på rommet sitt og kauka..

– E det morgen nå, mamma.. Maaaaamma.. Pappa, e det morgen nå..?? .. Kan eg stå opp ? .. Pappaaaaa...

Tjera vena meg.. Eg fikk ein liten dult i ryggen først, før Kånå kylte albuen i sideflesket mitt og sendte meg nesten sidelengs ut av sengå.. Med klar beskjed om å stilna hanegalene fra rommet te Mini’en, asap.. Før han vekka heila huset.. Eg lista meg gjennom gangen, med ei mild slagsida itte smellen i sideflesket, og fikk beroliga Mini’en med at det va lenge te morgen..

Det gikk ein halvtime te før han kom luskande inn te oss, og krøyp stille opp i midten.. Før han kviskra meg i øyra..

– Pappa.. E det morgen nå da.. ?? 

Jauda.. Det e nok ikkje anna å gjera, enn å smøra seg med tålmodighet.. Den siste epoken med ein uregjerlig rabbagast i midten, den kan nok bli langdryg.. Hverken meir eller mindre..