Eg kom i fare for å skriva ett lengtande innlegg, om ferie i syden her ein dag.. Og i den forbindelse nevnte eg ein restaurant.. Hawaii Bar & Restaurant.. Eg meina det va det den hette.. Ein skikkelig koselig perla av ett spisested, kor man som barnafamilie virkelig kunne slappa av..

 

Og ikkje minst så hadde de ein fantastisk meny, beståande av det mesta man kan ønska seg, på ferie i Tyrkia..

 

Og den eine kvelden me satt der, sammen med Tantå te Kånå, mannen hennas og Svigers sjølsagt.. Så valgte eg meg ut ein skikkelig biffmiddag.. Meksikansk biffmiddag.. Med 3-4 sånne hot chili’s merker ved siden av seg.. Det e jo forsåvidt ikkje nåke hemmelighet, at eg har ein liten forkjærlighet for sterk mat..

 

Eg syns det e fantastisk godt med litt krydder i maten, og lika godt at det gjerna sparka litt ifra hos smaksløkane..

 

Så når servitøren kom og sko ta bestillingen, ein servitør som forsåvidt bare kunne 3 ord på norsk.. – Hopp i Havet.. Og som han te Svigerfars store glede, absolutt ikkje holdt inne og gjentok for lite.. Det va ikkje måte på kor mye han sko Hoppa i Havet.. Sympatisk fyr, forsåvidt.. Servitøren altså..

 

Men, joda.. Han sko te og ta bestillingen min, og eg peika og bestilte på stotrande norsk-engelsk.. Så eg fikk vel ett lite forbausa uttrykk i andletet, når servitøren bøyde seg ner.. Kikka meg litt ekstra inn i augene, og liksom saumfarte min indre atmosfære pga matvalget mitt.. Før han spurte..

 

– Are you sure, mister ? ..

– Yes, i am sure.. The Mexican Biff, well done.. Svara eg, igjen..

 

Servitøren kikka merkelig på meg, før han snudde seg mot resten av dei andre servitørane og lirte ut av seg ei leksa på tyrkisk.. Dei andre servitørande virka faktisk litt øverraska, og sendte meg nåken forbløffa blikk..

– Are you really sure, mister.. Its a very spicy dinner.. Spurte han igjen..

Svigerfar slengte seg på og nevnte nåke om at eg gjerna burde tenka meg om, hvis dei så jobba her spør på den måten.. Sa va det gjerna ein årsak te det.. Eg tok te meg Svigerfars ord som ofta komme med velmeinte råd, fra sitt erfarne liv, og svara servitøren..

– Offcourse i am sure, i like it hot..

Kan skjønna eg sko ha den retten når Svigerfar blanda seg inn i saken.. Ka han trudde liksom.. At eg ikkje takla litt sterk mat.. Tjera vena meg, eg sko visa han eg.. Eg sko visa de alle sammen.. At sjøl om eg gjerna ikkje e verdens største fyr, så sko vel eg klara å trø i trynet ein Mexican Biff.. Med 3-4 Chili merker på seg..

Definitivt…

 

Mens man venta på maten og satt der og konverserte, begynte eg muligens å tvila litt på om detta hadde vært ein god plan.. Den eine servitøren hadde liksom begynt å rydda litt tilfeldig i medisin skapet der borte, og han i baren hadde fikla med fast telefonen deiras.. Liksom som om han stod klar te å tilkalla ett eller anna..

 

Men, man ska stola på dei som tvile seie de.. De e som oftast ærlige..

 

Så eg fortsatte å stola på meg sjøl, te tross for tvilen.. Og alle dei andre merkelige forberedelsene dei på restauranten holdt på med.. Alle rundt bordet hadde meir eller mindre fått maten sin nå, så det va bare meg igjen.. Og eg huska eg begynte å bli litt utålmodig..

 

E det liksom bare for å setta meg litt ekstra på pidestallen, liksom.. At de dro det ut litt med min mat..

 

Men så.. Der kom servitøren vår marsjerande ut fra kjøkkenet, med ein majestetisk tallerken som formeligt oste av røyk.. Det va nesten som eg kunne sjå ein rødlig flamme, som smaug seg rundt maten.. Ein slags aura av eksotiske krydder, som omringa biffen og holdt den fast i sin hule hånd..

 

Servitøren satte tallerkenen foran meg med andakt og respekt.. Og eg e sikker på at han korsa seg på brystet, eller nåke lignande når han gikk fra bordet vårt..

 

Resten av servitørande hadde samla seg borte ved baren, og stod liksom å skulte forsiktig mot bordet våras.. Maten sendte ein eim av godlukt opp i neseborene mine, og eg satte kniv og gaffel i biffen.. Det smakte heilt fantastisk, og biffen va så perfekt stekt at den nesten smelta i munnen på meg..

 

Kvart tygg sendte orgasmiske impulser videre, og det va ett fyrverkeri av ein fest hos smaksløkane mine..

 

Ein gaffel blei te to og to gaffler te tre.. Og om eg sko fått sagt det sjøl, så kjentes det absolutt ikkje sterkt ut i det heila tatt.. Sjølsagt va det godt krydra, men ikkje såpassa at eg syntes det va ubehagelig.. Eg kikka opp fra maten som nærma seg halvspist, og møtte blikket te 4-5 forbløffa servitørar som stod måpande og kikka på meg..

 

– Very good.. Sa eg, og nikka med hovudet mot de..

 

De kikka på kvarandre og begynte å mumla sammen, før de kikka mot meg igjen med anerkjennelse i blikket.. Før de løyste seg opp og begynte møysommeligt å gjenoppta pliktene sine, men med ett vaktsomt auga mot meg, når de kunne.. Mens eg satt der i min egen lille verden og storkosa meg med Biffen, og småprata lett over bordet, med dei andre..

 

Så.. Begynte eg å kjenna ei slags prikking i hovudet, ein slags følelse av at nåke krøyp rundt på pannen min..

 

Og plutselig begynte det å dryppa ner i maten min, det va svetteperler som kom fra ingensteds og overalt.. Så blei eg rett og slett bare nåke sinnsykt tørst, så tørst som eg aldri har vært før.. Og eg tok ein svær slurk av glasset mitt.. Det hjalp absolutt ingenting, så eg tok ein te..

 

Svigerfar kikka bekymra på meg, og lurte på om det va begynt å bli sterkt..

 

– Åneida, det e bare så varmt her i kveld..

 

Løy eg så vakkert at eg nesten blei rørt av min egen stemme.. Det begynte ivertfall å renna fra augene mine, meir eller mindre ukontrollerbart.. Eg e sikker på at ansiktsfargen min rant av, som billig sminka på ein kjip dragartist.. Me hadde reist i slutten av Mai så kveldstemperaturen i Tyrkia va absolutt ikkje ueffen.. Og det va ivertfall ikkje varmt den kvelden, ikkje sånn trykkande luftfuktigt som det kan bli i Tyrkia..

 

Meir som ein fin norsk sumarkveld, med ca ett par og tjue grader..

 

Men.. Det kjentes ut som om det va full fyr inni meg.. Og når drikkå mi va tom så prøvde eg febrilsk å få bestilt meir av servitøren, mens eg stramt prøvde å holda maskå.. Ikkje fanken om eg sko krypa te korset og innrømma at detta va i øvekant mye, til og med for meg.. Ånei du, detta sko eg kjempa meg gjennom..

 

Men eg va avslørt.. Heilt klart.. Det va som om kroppen prøvde å kvitta seg med heile sin vannbeholdning, gjennom huden.. Og eg kokte innenfra og ut..

 

Om det va den klissblauta skjortå mi, eller duggbefengte skallen min som solgte meg ut.. Ska eg ikkje sei sikkert.. Men servitøren kom løpande te med vann te meg, istedet for ei ny øl.. Man måtte ikkje drikka øl om man reagerte på sterk mat, det gjorde bare saken verre.. Og itte nåken liter med H²O så kom eg litt te hektene igjen, og klarte å fullføra måltidet..

 

Te frydefull munterhet rundt bordet.. Eg fikk høyra det kan du sei, om den middagen va sterke..

 

Eg hadde nok, sulten som eg va.. Spist littegrann for fort og ikkje akkurat tatt innover meg, det sterka krydderet i maten.. Men når man tok seg god tid med kvar bit, kjente man raskt kor sterk denna retten va..

 

Eg tok ikkje sjangsen på den Mexikanske Biffen fleire ganger, for og sei det sånt..

 

Men eg hadde opparbeida meg ein slags underlig anerkjennelse hos dei så jobba der.. Det blei ivertfall mange humoristiske kommentarer, kvar gang me spiste der ittepå.. De la ikkje imellom for og sei det sånt..

 

Ikkje Svigerfar heller, som humrande lo så heila bordet rista.. Når han oppdaga at eg hadde gått på ein smell..

 

Og bokstavelig talt hadde tatt meg vann over hovudet..

 

Sympatisk kar egentlig… Han der Svigerfar..