Det har blitt fredag.. Lastebilen e parkert itte nok ei travel uka på jobb.. Eg har nesten ikkje vært inne på data’en, i løpet av ukå.. Eg nevnte vel i ett innlegg i forrige uka at eg burde ta meg i sammen, siå eg va ganske så fraværande då og.. Då e det jo typisk at eg ende opp med å gjør det stikk motsatta.. Og ikkje skrive nåkenting, heila ukå..

Eg vett ikkje koffår.. Men ting går unna i ett halsbrekkande tempo, for tiå.. Både i småbarnsfamilien og på jobb..

Man kan vel trygt sei at Kånå begynne å bli varm i trøyå på jobb.. Og hennas entusiasme og innsatsvilje har forsåvidt blitt både ein fordel og ein bakdel.. Og innimellom så e bakdelen heile årsaken te fordelen, på ein merkelig måte.. Spesielt når Kånå nærma seg bunnen i pappkartongen eller buret hu holde på å sortera, og må lena seg oppi eller bøya seg ner, for å rekka kolliene som ligge igjen på bunnen..

Så stumpen hennas står rett te værs.. Åhh, du heillage jul..

 

” Man kan vel sei det sånn at undertegne får ein strålande utsikt, mens eg nyte ein varm kopp kaffi bak i skapet på bilen.. Eller omvendt..

 

Ein kaffikopp som e det førsta Kånå fiksa opp i, nå hu komme på jobb.. For då går hu og hente håndterminalen sin og fylle opp koppen min, i samme slengen.. Før hu sette igang med å sortere korgene og pappkartongene med småkolli.. Eg har stort sett lasta godt over halve bilen min, når Kånå komme opp på jobb..

Så eg har fått innvilga ein liten 5 minuttars pause då, mens hu sortere.. Og eg nyte godene av både fordelen og bakdelen, bokstavlig talt..

Men.. Så e det jo nåken fordeler som på ett fortærande vis blir ein bakdel då, heilt sånn objektivt sett.. For Kånå e ekstremt pliktoppfyllande, effektiv og har vist ett pågangsmot uten like.. Nåke som liksom har endt opp med å setta min innsats, i ett litt mindre skinnande lys.. Kjøreledaren våras presterte til og med å uttala, når han egentlig sko spør meg om nåke..

At han gjerna likasågodt kunne ta det opp med Kånå, istedet for meg..

For då visste han at det blei gjort.. Det e som eg har sagt tidligare her på bloggen, einkvar glede vil før eller seinare erstattes av sorg.. Likaså som ein fordel i livet, vil oppveiast av ei ulempa.. Eller omvendt, igjen..

 

Alikavel, så kan eg ikkje legga skjul på at det å jobba sammen med Kånå, har vært som å ta ein overdose med solskinnstablettar.. For før eg fikk hu  i sving, så sleit eg meir eller mindre med å få arbeidsdagen te å gå opp.. Og måtte nesten kvar dag gi vekk mitt eget gods, te andre sjåførar.. Fordi eg ikkje hadde kapasitet te å få kjørt det ut..

Nåke som sjølsagt ikkje va bra for hverken sjølfølelse eller økonomi..

Det va ikkje akkurat kjekt å sjå at ett billass og 2, som man visste at gjerna va godt betalt, gå te nåken andre.. Mens nå, når Kånå spinne rundt i varebilen sin som ein tornado, med alle småpakkane.. Så klara eg å kjøra både 2 og 3 turar med pallegods, ja gjerna 4 turar innimellom.. I motsetning te ein tur, tidligare..

 

” Plutselig, så va det gjerna eg som hjalp andre sjåførar, som kanskje sleit med kapasiteten ein dag..

 

Sånn kort oppsummert, så vil eg vel sei at både fordelane og den aktuelle “bakdelen”, med å ha Kånå på jobb.. I grunnen går opp i opp.. Eller, kanskje eg faktisk sko strekka det så langt, å innrømma et det ikkje e anna enn ein liten åpenbaring.. Men, ikkje sei detta te Kånå, for då blir hu ikkje te å ha i hus ittepå..

Ei ilter, småhissige men stort sett snill Kåna, som e innforstått med kor flink hu e på jobb.. Det kan gjerna bli ein håndfull for mye..

Det e jo litt sant, det som ein eller aen sa ein gang, når det va snakk om størrelse på damebryster.. – Alt øve ein god håndfull, det e bortkasta.. Kanskje det kunne vær ein liten vekkar, te mange av mine bloggkollegaer på toppen av denna berømta blogglistå og.. Som gjerna har brukt ei formua på å forstørra herlighetane..

 

” Det e jo såvidt de har plass te andre ting i linså, når de tar bilder te bloggane sine.. Det einaste man ser e 2 meloner, svære som fotballer..

 

Heilt idiotisk vettu.. Å kjøpa seg ein fotball, når man glatt hadde klart seg med ein håndball, eller mindre.. Egentlig, så e det på ein måte rein logikk, man laga jo helst ikkje meir mat enn man vett man klara å spisa opp.. Så koffår ha meir pupper enn ei hånd klara å håndtera.. Om ikkje man e sammen med ein svær brann av ein mann da, med hender svære som fjell..

Då kan man jo gjerna ha eit godt argument, når nåken kjøre “meir enn ein håndfull” kortet..

Jaja.. Så endte eg opp med ein digresjon igjen, kor andre gjerna venta på ein fortsettelse som aldri kom.. Eg e litt god på dei trur eg.. De komme med jevne mellomromm, som ei mitraljøse med ord og tankar.. Ting som plutselig bare vil ut og presse seg på, forbi den opprinnelige tankerekkå mi.. Dåkke får bare bære over med meg, eg har ein tendens te å tenka på litt for mye..

Og plutselig har eg endt opp med nåken virtuose linjer, av forførerisk karakter.. Tjera vena meg..

 

Ellers.. I småbarnslivets ubønnhørliger viltre verden, så går det i ett tempo som nærmast løpe fra oss.. Her i ukå mista Litlajentå si tredje skoletann, Mini’en har skrudd turboen sin opp te ett nytt nivå og Han i Midten komme ein eller anna dag, te å driva meg langt ut i det glade vanvidd.. Småbarnslivet e som å leva i ein endalaus virvel, ett dragsug man aldri komme ut av..

Man kan ikkje anna enn å la seg driva med strømmen, som ein fisk som ikkje ana at den leve i ett akvarium..

Man tumla gjennom dagane mens man skifte mellom å vær uovervinnelige superheltar, eller skjelvande vrak som sitte i ein krok og hiksta av fortvilelse.. Småbarnslivet e det lite å gjør med anna enn å holda hovudet over vannet, gjør så godt man kan og velga sine kampar med omhu.. Så trur eg det vil enda godt te slutt, vil eg tru..

Det e bare ikkje alltid så godt å sjå akkurat det..

 

Når man har ein Han i Midten som enten spinne rundt som ein snurrebass på gulvet, eller slår hjul gjennom stuå.. Og gjerna unngår med få millimeter å gi Litlajentå ett ninjaspark midt i andletet.. Eller ein Mini som har fått hakk i platå, fortsatt med tegneserie stemme som masa om å få meir av ett eller anna, og ikkje skjønne ka “Nei”  betyr..

Legge man te ett astronomisk trass fra ein anna verden, som eit slags toppstrøk på guten..

Då e det herlig å vær to småslitne foreldre som nettopp har fått satt seg i sofaen, itte ei hard uka på jobb.. Gudhjølpe meg.. Av og te så lura eg litt på ka me har tenkt på, som fikk meir enn 2 ungar.. Men på den andra siå så ville eg ikkje vært foruten ein einaste ein av de.. Man får så ufattelig mange herlige blinkskudd i hverdagen, fra kvar einaste medlem av Flokken vår..

De har ein tendens te å plutselig glimta te, når man gjerna venta det minst.. Av og te når man gjerna e så sint at man nesten sprikke, kor man gjerna enda opp med latterkrampe istedet..

 

” Kanskje bare på grunn av eit lite knippe med ord, satt sammen på ett vis man ikkje heilt forutså..

 

Ungar e herlige.. Men eg kjenne innimellom på følelsen av at ei helg uten Flokken, sannsynligvis ville gjort underverker for både kropp, sjel og ein skjør sjølbeherskelse.. Ein sjølbeherskelse strukket te bristepunktet oppte 1 million ganger, i løpet av ei uka..

Eg trur gjerna eg må få ordna te nåke sånt.. Heilt klart..

Ett slags Julabord for meg og Kånå ein eller anna plass.. Det hadde vært nåke det.. Hmm, trur nesten eg må ein tur inn på nettet å kikka litt eg, på ka 2 sultne sjeler på jakt itte litt hverdagsromantikk kan finna på.. F.eks..

 

Uansett.. Im back… Og goa helgå, Folkens.. =D =D =D