Me har fyrt i peisen, skrudd på tv og funnet oss litt “alternativ” frokost, chips og saft.. Den skikkelige frokosten får me ta når Kånå står opp.. Hu e forresten bitte litt småsur på meg, eg hadde visst bråka for mye når eg leita itte body te Mini’en..
“Typiskt..
Det e vel ikkje lenge før eg pusta for høgt når eg sove, det kan jo forsåvidt bli skummelt.. Jaja, hu får nå sova nå og me sitte å ser på ein film med snakkande hundar.. Snakkande hundar så e med på hunde Idol, og nå har jaggu meg hovedpersonen klart å bli kidnappa.. Det blir nok spennande detta, ikkje har me sett an før heller..
Det e jo egentlig greit at hundane snakka og, for me tør jo ikkje ha på lyd av redsel for Kånå sin vrede, for å bli vekka for tidligt.. Så me må jo lesa på leppene..
Best å ta sine forhåndsregler, klok av skade..
Mini’en kom forresten inn te oss inatt, eg trur ikkje klokka hadde tippa 05:00 eingang.. Han kom inn og la seg i midten, eller forsåvidt fikk eg ikkje med meg at han kom inn.. Før eg daska han i ansiktet med håndå mi, med påfølgande forvirring, full oppstandelse og skrikekonsert i loppekasså..
Detta va ikkje første gangen Mini’en har ufrivilligt endt opp med ein trøkk seksten i loppakasså..
For all del, han e jo ikkje akkurat uskyldig han heller.. Det e ikkje få ganger eg har våkna av ein tåfis trødd opp i nasen, fått ett kne i ryggen eller nærmast blitt skalla te blods når han snur seg der i midten.. Det e ikkje tull når eg skrive at han e som ein tornado når han sove, det e vel nesten å ta litt for lite i, egentlig.. Men det e jo ikkje så at me tar hevn, liksom..
Men det e jo ikkje alltid me får med oss når han komme snikande inn, og legge seg i midten.. Så då ende det jo opp med nåken kilevinkar, inni mellom..
Men her i ukå så hadde han tatt sine forhåndsregler, itte nåken små hendelsar tidligt i ukå.. Eg satt i sofaen og leste i den sista Jack Reacher bokå, når Kånå kom lattermild gåande fra soveromsgangen..
“Du må komma og se ka din kjære sønn har funnet på.. Sa hu, med ett smil om kjeften..
Eg la bokå i fra meg mens eg reiste meg fra sofaen, det holdt nesten på å gå gale.. Eg hadde tydligvis sittet med beinå krølla opp unda rumpå litt for lenge, så når eg reiste meg ga knærnå itte.. Eg holdt på å enda opp i ett sugande magaplask, midt på stuegolvet.. Men Kånå fekk redda meg i sista sekundet, før eg raste i bakken..
“Eg trudde ikkje eg måtte begynna å støtta deg når du sko ut av sofaen, på mangfoldige år.. Eg får vel booka ett rom på Omsorgs senteret.. Slapp hu lattermildt ut av seg, itte at faren va over..
“Herreguuud.. Det va jo bare beinå så dovna vekk da.. Svara eg, nåke småfornærma..
“Jaja.. Det va vel det..
“Må du gi deg.. Avslutta eg med.. Mens hu kikka på meg med det der skøyaraktiga smilet sitt..
Forbaska og altså, det e greit eg e nåke eldre enn Kånå.. Men det må nå vær lov å bli litt døsige i knærna, uten at aldersheimen må bringast på banen.. Hu e ikkje lite frekke hu der, om eg må få sagt det..
Men, men.. Det va Mini’en eg sko komma ut og sjå, så eg fekk vekka beinå te liv igjen og halta meg utøve i gangen.. Og åpna dørå inn te rommet våras.. Der hadde Mini’en heilt klart tatt sine forhåndsregler, før han la seg te å sova for kvelden..
Me fekk knekken i knærnå begge to, og latteren blei kvelt av hendå så me ikkje sko vekka han… Eg kunne prøvd å beskrevet synet så møtte oss..
Men, eg trur ett bilde seie meir enn ord..
