Mini’en og Nabogutten har blitt gode kompisar.. Eg huska sjøl når eg va liten og søskenbarnet mitt, som bodde rett ovanføre oss, va min beste lekekamerat.. Men innimellom, så kunne det gjerna gå ei kula varmt i barndommen.. Sånn e det og med dei her to livlige karane.. Det hende de ikkje alltid e heilt på bølgelengde..

For all del, nå har hverken Mini’en eller Nabogutten ytra nåken ukvemsord om eller te kvarandre..

Men det va ein liten hendelse her ein dag, som bringte fram litt lett latter blant oss foreldre.. Me satt fortsatt med middagsbordet og lot maten få siga, denna her dagen.. Når Mini’en fant ut at han sko på besøk te kompisen sin.. Og rusla nerover trappene, fant fram skornå og føyk ut dørå.. Det e litt herlig når man får eit lite uventa friminutt i hverdagen..

 

” Men.. Plutselig kom han heim igjen med ei bedrøvelig mina øve andletet.. Mens han marsjerte veslevoksent opp trappå

Nabogutten hadde kommen ner når han ringte på, men hadde ikkje lyst te å komma ut å leka.. – Eg trur eg må slappa litt av eg nå.. Hadde han visst sagt te Mini’en.. Som betutta gjekk å satte seg i sofaen med ipad’en, mens han sa te oss at han alltid måtte slappa av.. Han der Nabogutten, itte barnehagen..

Me svara ikkje, men flira nå litt for oss sjøl borte på kjøkkenet.. Det va litt artig å sjå Mini’en så veslevoksen, på ein måte..

Han e jo liksom litt “babyen” vår ennå han.. Om enn kor lite planlagt han va, så har han berika livet våras på ein heilt spesiell måte.. Den der litle rakkaren.. Jaja, det e vel bare detta her “Morten Minstemann” syndromet.. Det at man vett detta e den siste småtassen her i heimen, og ønske at han ska væra det.. Lengst mulig.. Liksom..

” At Mini’en e ett lite sjarmtroll av astronomiske dimensjonar, hjelpe liksom ikkje på..

Så, mens eg og Kånå sitte i ein frisk samtale om ett eller anna.. Nåke eg forsåvidt ikkje huska ett kvekk av, men hadde slått autopiloten på og heller satt å dagdraumde litt.. Då ringe det på dørå og eg blir vekka fra dagdraumens behagelige omsvøp, og høyre igjen Kånå sin stemme som babla i vei på sitt sedvanlige vis..

Mini’en jogga forbi oss og nerøve trappane for å sjekka kim som ringte på.. Mens eg prøvde febrilsk å henga meg på ka Kånå snakka om, så eg ikkje svara heilt i hytt og pine..

Tydligvis hadde eg kobla heilt ut denna dagen med kjøkkenbordet.. For stort sett så har eg alltids eit halvt øyra kobla opp mot Kånå, så eg ikkje ska gå på ein smell.. Men idag va det heilt tomt.. Eg satt lika tom i topplokket som ein slunken heliumballong, så gjør nåken siste forsøk på å letta fra bakken, før den slår seg te ro på gulvet..

Kånå hadde slutta å snakka og satt med eit spørrande andlet, og venta heilt klart på ett svar fra meg.. Men, for ein gangs skyld blei eg redda av bjellå i siste sekund..

For Mini’en kom lika veslevoksent opp trappå som sist, turte rett i sofaen og satte seg med Ipad’en igjen.. Te både min og Kånå sin store forbauselse..

– Kim va det så ringte på ? .. Spurte Kånå, og flytta oppmerksomheten øve te Mini’en..

– Det va bare Nabogutten.. Svara Mini’en..

– Sko du ikkje gå ut å leka med han da ? .. Spurte Kånå forundra..

– Neeeei.. Eg sa te han at eg måtte slappa av litt nå, leka litt seinare.. Kom det fornøyd, fra Fjotten i sofaen..

Både eg og Kånå brast nesten ut i krampelatter, men sjølsagt forsøkte me å ikkje visa det.. Tjera vena meg.. Det e ikkje så at me lo av stakkars Nabogutten, som på ein måte møtte seg sjøl i dørå.. Men det hadde forsåvidt skjedd ett par ganger detta, at Nabogutten gjerna trengte litt tid for seg sjøl..

Hjølpe meg.. Eg forstår han jo litt og eg, itte at de gjerna har leka sammen halve dagen i barnehagen.. Då har man gjerna ett lite behov for nåken minuttar med egentid..

At Mini’en såg sitt snitt te å svara med samme mynt, når Nabogutten ringte på.. Ett kvarter itte at Mini’en hadde vært hos ham.. Det va meir øverraskande.. At den der litle rampen hadde pønska ut ein plan, for å gjerna gi beskjed om at han ikkje syns nåke om å bli avvist på den måten.. Den såg eg ikkje komma..

Og ivertfall ikkje at han sko gjør det såpassa beregnande og kalkulert.. Og nå satt med eit fornøyd lite flir i sofaen..

 

” Nesten ett lite Jack Nicholson flir… Ikkje ett heilt fullkomment ett.. Men nesten..

Den guten der altså.. Han e ikkje nåke baby meir han..

Det e ivertfall heilt sikkert…

=D