Der va det jaggu meg blitt helg.. Ei uka som forsåvidt starta rimelig rolig, endte med et realt haraball idag.. Både på jobb og i heimen.. Jaja, mandagen va nåkenlunde småstressen på ittemiddagen, siden eg hadde ein liten opptreden på ei samling Kolnes Sanitetsforening sko ha.. Med minimalt med forberedelse stilte eg opp på kort varsel, og gjorde det besta ut av det.. Eg kunne nok stukket heim lika itte eg va ferdig med opptredenen, men når de bydde opp på kaffi og kaka, kunne eg jo ikkje svara nei..
Hjølpe meg, nåke anna hadde jo vært uhøflig.. Dessuten så såg eg på klokkå at om eg drøyde det nåken minuttar te, så ville nok Flokken vær i seng når eg kom heim..
Tirsdagen va heilt ok sånn jobbmessig, og heller ikkje særlig strevsom på ittemidagen.. Kånå stakk avgårde på trening med kidsa, mens eg lå som et slakt på sofaen.. Eg vurderte ei litå stund å rydda litt i heimen, gjerna ta oppvaskmaskinen og kanskje svi av nåken kalorier med støvsugaren.. Men, så kom eg på bedre tankar, og slokna på sofaen.. Eg vakna heldigvis lika før Kånå kom heim igjen, og rakk akkurat bort te oppvaskmaskinen før hu trødde inn på kjøkken..
” Det e ikkje alltid ka man gjør som ska te for å godgjera Kånå, som oftast holde det å bare vær på rett plass, te rett tid..
Kåner e forsåvidt enkle å forholda seg te, om bare man vett kor vanskelige de te tider kan væra.. Eg hadde skreven ner nåken stikkord te detta showet mitt på mandag, som handla litt om Kåner.. Men, i kampens hete så klarte eg å hoppa over akkurat den biten, som eg hadde tenkt å sei om den saken.. For Kåner e nåken merksnodige vesen, som me mannfolk ikkje alltid forstår oss heilt på.. Eg huska når Toastmasteren i bryllupet te Søster mi, drog ei historia om våre foreldre..
Kor eg den gangen i min spede ungdom, va mildt imponert øve kor god research denna Toastmasteren hadde gjort..
Når han drog ein sammenligning mellom foreldrene våre, og 2 skip som seila rundt på havet.. Far min, som va et frimodigt lite seilskip som seilte bekymringsfritt rundt omkring på et nærmast blikkstille hav, før han traff på røff sjø og et duvande krigsskip, et monster av ein fregatt.. Som liksom va Mor mi.. Gudhjølpe meg, eg huska eg himla litt med augene, nikka samtykkande og lo litt forsiktig.. Mens eg sendte et stjålent blikk bort på foreldrene mine..
” Kor Far min lo så godt, mens Mor mi satt med et stramt flir om kjeften.. Men, hadde et olmt blikk i augene, retta mot ein viss Toastmaster..
Det va ikkje før mange år seinare, med ei Kånå i hus og ein Flokk med ungar i heimen, at eg forstod den Toastmasteren sannsynligvis ikkje hadde gjort nåke særlig research i det heila tatt, om familien vår.. Men, heller full av livserfaring drog ei historia, som med høg treffsikkerhet ville skapa litt engasjement.. Den historien vil eg nok tru treffe spikeren midt på planeten, i de fleste hjem eller bryllup.. Heilt klart.. Det e vel meir normalt enn unormalt, at dei fleste hjem har ei småhissig, ilter men stort sett snill Kånå..
Kåner e nåke for seg sjøl.. Fra et minutt te ett anna, kan de forvandla seg fra uovervinnelige Amasoner, te skjelvande vrak.. De tumla gjennom livet i ein konstant frykt for å bli avslørt.. På ein måte..
Jaja, der kom det ein liten digresjon, rett og slett.. Men, onsdagen kom, og litt utpå dagen va me plutselig ferdig på jobb, begge to.. Kånå kom heim litt før meg, mens eg kom litt før Kidsa.. Og ut av ingenting endte me nesten opp med et lite “Ein svart kaffi, og ein Mocca” øyeblikk.. Der me satt i stugo mutters aleina, og bare nøyt stillheten.. Tid, den e som ein god vin.. Du sette aller mest pris på den, når man bare har litt igjen.. Og, det gikk ikkje mange minuttane før heimen va fylt, av den viltre lyden fra småbarnslivet, igjen..
” Men, man lære seg å nyta dei små oasene man finne, i småbarnlivets ubarmhjertige ørken.. Det ska jaggu meg ikkje mange minuttane te innimellom, for å lada opp te ein heseblesande ittemiddag man vett komme..
Torsdagen gjekk unna i et spinnvilt tempo, Kånå hadde ein haug med privatleveringar innover mot Nedstrand og eg suste ein ekstra tur te Sveio itte den vanliga rutå mi.. Og når kvelden kom, så lå me nærmast i koma på sofaen, og håpa dagen idag ville bli nåke bedre.. Sjøl om me forsåvidt visste bedre.. Fredagen e som regel ein travel dag, og det va ikkje nåke unntak idag.. Tvert imot.. Eg spant ut dørene med fullt lass, når Kånå kom opp på jobb.. Og rakk såvidt å informera hu om planen for dagen..
Ei stund seinare hadde Kånå fått øveblikket, og ringte for å gi beskjed om at planen va nåke forandra..
De holdt fortsatt på å lossa varer inn på terminalen når eg kjørte, og Kånå fikk ikkje med seg alt på et lass.. Så hu måtte inn å lasta ein gang te, nett som meg.. Det blei ett lite rotterace av dimensjonar, for å rekka å henta Mini’en i barnehagen.. Kånå ringte meg igjen utpå ittemiddagen, når eg va på vei tebake te terminalen.. Hu hadde vært å levert på samme plassen, som ein flokk garabikkjer hadde omringa bilen hennas, her tidligare ein gang..
” Men, hu hadde ringt kunden som ikkje va heima og fått forsikringar om at bikkjene va med hu, så det sko væra trygt å levera der idag.. Kunne bare legga eskå på trappå.. Joda..
Sjølsagt hadde heilt sikkert kunden glemt å ta med seg ei bikkja, meinte Kånå.. For når hu jumpa ut av bilen og nesten va borte med trappå, kom ein nåke stiv, støl og nesten blind hund luskande imot hu.. Kånå skvatt te himmels, kasta eskå bort på trappå og sprinta som ein fullblods 100m løpar inn i bilen igjen.. Mens bikkjå kom haltande itte hu.. Blind måtte den nesten ha vært, sa Kånå.. For den flytta seg nesten ikkje når hu prøvde å snu i gårdsplassen..
Tjera vena meg.. Hu hadde nesten pissa på seg, når hu hadde oppdaga detta beistet av ei bikkja.. Fortalte hu videre..
Altså.. Eg har jo vært der å levert varer eg og.. Å det e jo bare ein småvilter flokk med Border Collie bikkjer, som springe rundt på gården.. Så nåke “Beist” det trur eg ikkje det va.. Men, at småyre garabikkjer som gjerna ikkje ser framandfolk kvar dag, kan væra ein skremmande opplevelse for ei Kåna som e livredd hundar.. Det kan eg jo forstå.. De sitte jo ikkje akkurat på hjørna å kikka på deg, dei her garabikkjene.. Men, eg klara jo ikkje heilt, å ikkje sjå litt komikk oppi det heila..
” Herreguud.. Eg syns eg ser Kånå når hu oppdaga “Beistet”, kasta eskå ut i lausa luftå og trava mot bilen, i full galopp..
Eg klarte jo ikkje heilt å skjula latteren som bobla opp fra magen, mens Kånå fortalte.. Hu måtte jo forsåvidt le litt hu og, når hu hadde fått snakka i fra seg..
Man har det jo ikkje meir morosamt, enn man laga sjøl..
Men nå, så e det fredagskos i sofaen som står på tapetet.. Kanskje ei kalde ei, om eg har nåke på lager.. Og ein kjekke film eller nåke lignande.. Kanskje siste episode av Broen, sesong 3..
Hmm.. Ja den ska eg se..
Ha ein kanon fredagskveld, Folkens.. =D