Tidå går som et løpsk godstog her i storfamilien, og før man vett ordet av det har den forlatt oss igjen.. Kineserane seie at tidå kommer, fordi den ligge foran oss.. Eg vett ikkje.. Eg forsøke bare å holda meg ajour med alt som ska skje, alt som har skjedd og gjerna til og med alt som kan skje.. Tidå e et dragsug av abnorme dimensjonar, som ein virvel man ikkje komme ut av.. Det e som om dagane e ei lenka av øyeblikk, kor hendalsane flagra forbi i vill fart..

I småbarnslivets strabasiøse ferd mot et mål man ikkje heilt har spikra ennå, kunne det vært deilig å hoppa av toget på ein mellomstasjon, ein gang i ny og ne..

Tenk om man hadde hatt muligheten te å stoppa klokkå, sånn ein gang av og te.. Ja, bare trykka på pause så alt rundt deg frøys.. Gudhjølpe meg kor deilig det måtte ha vore.. Midt i et forrykande drama i heimen kor Kidsa har tatt heilt av, så tar man seg bare et “Pause Knapp Øyeblikk” .. Mini’en henge gjerna i lausa luftå, itte han nok ein gang har klatra opp på sofaryggen og tar et splitthopp, når han hoppa ner igjen.. Nåke han ikkje har lov te, og derfor sjølsagt bare må gjera det..

” Han i Midten har akkurat slått hjul og e på vei te å gi Litlajentå eit karatespark midt i andletet, fordi hu kom løpande opp trappå og inn i stugo.. Guten såg jo ikkje hu, når han starta detta “hjulet”..

Eg vrir Han i Midten ut av stilling når eg går forbi, sånn at han ikkje vil treffa jentå, alikavel.. Eg snur retningen på Litlajentå litt og, for sikkerhetsskyld.. Kånå står kanskje på kjøkken og laga middag, kor potetene koka over mens hu e opptatt med å raspa gulrøtter.. Sånt nåke som stort sett skjer kvar dag, her i heimen.. Eg skyve potetene litt av platå, skrua ner varmen og gir Kånå ein dualige klem.. Det har man jo nesten aldri tid te meir, når dagane fyke som ein tornado forbi oss..

Ikkje sånne bamseklemmar som kan vara i et minutt eller to.. Men, bare sånne små nuss og dryss i hverdagen..

Eg gir na ein klaps på stumpen og, før eg går videre og laga meg ein kopp kaffi.. Eg dekke på bordet mens kaffien renne opp i koppen, tippa Kånå begynne å lura når eg trykke på “play” nå.. Tenke eg smilande for meg sjøl.. Kaffien e klar og e tar den med meg bort i sofaen igjen, og nyte ei stille stund mens eg kikka på galskapen som e satt på pause.. Herreguud.. Tenk kor herligt det måtte vær, å rett og slett setta sjølva livet på pause.. Bare for 5-6 minutt..

” Kaffien e drukket opp og det e på tide å ta opp real-life igjen, eg trykka på play og man høyre ekkoet av et rumpeklaps..

Og ei Kånå som kvekke te.. – Oiisann.. Ka va det da.. Mens hu kikka forundra rundt seg.. Mini’en smelle i bakken som ein flodhest og et triumferande hyl.. – Tjempekult, asså.. Seie han sikkert.. Han i Midten bomma på Litlajentå og Litlajentå får ein liten sladd i svingen, før hu elegant tar seg inn igjen.. – Næmmen, kim som har dekka bordet da !!??.. Utbryte Kånå forbausa, når hu ser kjøkkenbordet.. Potetene har roa seg og koka nå jevnt og fint..

Det høyres gjerna ut som om ein pauseknapp ville vært ein befrielse, men i lengden så trur eg me har det best som me har det..

Og dekka bordet for Kånå kunne eg sikkert klart, uten ein pauseknapp.. Sikkert klemmen og.. Sjøl om den gjerna ikkje blir lika lang.. Og hadde Han i Midten truffet Litlajentå mift i fleisen, så hadde han gjerna lært at man ikkje slår hjul inne meir.. Og Litlajentå hadde gjerna ikkje løpt opp trappene som ei antilopa, med ei skrubbsulten løva i hælane.. Men, kanskje sett seg for litt.. Mini’en e Mini’en, han gjør som han vil og e heilt klart ikkje fullverdig temma ennå..

” Men, det ska han ikkje vær heller.. Ungar må få lov å vær ungar, og pauseknapp høyres herligt ut.. Alikavel, så trur eg at eg foretrekke livet som det e ..

Heseblesande, hektisk og som oftast på itteskudd..

=D