Når man går i butikken og ska handla matvarer, då lika man å vær effektiv. Det e så mange andre ting å bruka tiden man har te overs på, i ein hektisk hverdag.

 

Om det e uke’s handelen eller om man bare ska ha nåken småting, så e det fort inn og fort ut som gjelde. Ihvertfall for oss mannfolk.

 

Det hende jo at man treffe naboen, jobbkollegaer eller andre bekjente, så då stoppe man jo sjølsagt opp å utveksle litt om laust og fast. Diskutere gjerna veret som har svikta denna sumaren, som ifjor og gjerna året før. Eller snøen som fanken meg kom tebake, når man trudde vinteren va over.. Jaja, snø og snø. Slaps e vel gjerna ett meir korrekt ord. Her på vestlandet.

Ofta så slenge man ut ein setning om at “Jaja, me får komma på besøk snart” .. Når man gjerna e i ferd med å avslutta høflighets praten..

Heilt te man treffest på butikken igjen, og ikkje har sett kvarandre siden sist butikkmøte og utveksle dei samme tankane om sumaren, været og vinteren.. Eller andre ting man kan finna på å lira ut av seg. Når man ikkje heilt vett ka man ska sei.

Det kan f.eks utarta seg nett sånn se dette…

“Jaja, me for ta oss ein tur te dåkke snart..” seie den eine

“Ja, det må dåkke vettu, me og må det , te dåkke ja. Jaja, du får hilsa him”   svara den andre

“Jaja, jo takk. Du får hilsa du og.. Jaja, så snakkast me..”

“Jaja, snakkast ja” ..

 

Det e ufatteligt kor mye folk seie “Ja”, akkurat då..

Det va då man sko hatt Kånå der, og sneke inn ett lurespørsmål.. Om dåkke henge med på den 😉.

 

Men ihvertfall e eg sånn. Og stort sett så går det som ein draum. Somme ganger, så klare man til og med å lura seg ut av butikken, uten at naboen\den bekjente såg deg og.

Kan jo godt vær at dei har tenkt samme tanken, og dei gangene me gjerna treffest, så e det fordi man va litt uheldige med timingen, begge to. Mens man sneik seg rundt i butikken, som ein hemmelig spion.

 

Men den store flaskehalsen i detta prosjektet, det e som oftast når man komme te kassen.

Uten unntak for min del, hverken meir eller mindre, så havna eg alltid i den køen som tar lengst tid, sjøl om man tok oppstilling i den med minst folk av alle.

Det slår ikkje feil. Og rett før det e blir din tur, så ska man sjølsagt skifta betjening i kassen, eller kanskje va det tomt for papir i kvitterings skrivaren, som sjølsagt må hentast på lageret eller kanskje har kunden foran deg nåken varer som ikkje e prisa, og den i kassen må ringa\springa\ropa for å få rett pris.

Årsakane e endelause. Men konstante.

 

Men somme ganger så får man gjerna ei “pen” aldrende Frue foran seg i køen, som sjølsagt ikkje har funnet fram veskå eller pengetaskå for å gjør seg klar te å betala. Ei som ikkje begynne å leita itte den eingang, før hu har fått høyra summen.

 

“Åh ja, såpass ja..” seie Fruen gjerna sarkastisk, og løfta veskå si opp på disken.

 

For så å begynne og stua pepper spray, hårskum og andre skumle eller antikke gjenstander itte kvarandre, opp på disken. Før hu med ett triumferande ansikt finne pengepungen sin, som nærmast e sprengt av småpenger.

 

Fruen finne ei bunka med høvdingar frem, men hu ombestemme seg i siste liten og vil bruka småpengene istedet. Fornuftigt det, for all del.

Men, det e jo sikkert som banken, at hu har akkurat litt for lite, og må stupa ner i veskå på leit itte høvdingane, igjen.

Til og med kassadama har begynt å få det olma blikket. Mens hu kikka motlaust på den voksande køen og plinge infernalsk på ringeklokkå, itte forsterkningar.

 

Fruen får betalt, og får igjen endå litt meir småpenger sånn at neste gang, tar endå litt lengre tid. Så e det samme rutinen om igjen, bare omvendt. Når ting ska opp i veskå igjen.

Gudhjølpe meg, altså …

Eg kan bli så eitrande irriterte når eg havna bak sånne, at eg vett nesten ikkje kor eg ska gjør av meg. Men det e jo bara å smila fint, og gjør som om detta går heilt fint. Og det gjør jo egentlig ikkje det. Det e bare det at minuttane i kassakøen, e omtrent som ventetiå sjå tannlegen. Man vil helst få ting gjort å komma seg ut.

På toppen av det heila så har Fruen gjerna sneke litt i køen og. Sånn liksom unnskyldt seg foran deg, med ei sånn stakkarslige mina. Eller med ett bykst man absolutt ikkje hadde forventa fra ei med rulator, som hoppa føre deg te neste kasse ved siden av. Som nettopp åpna.

 

Ein gang når eg hadde Litlajentå med meg.

Og ei sånn utspekulert Frua lurte seg foran oss i ett ubevokta øyeblikk, med ein tjukk eim av “Frue” parfyme , lausparykk og ein skummel Mink hengande rundt halsen. Og ett hovent arrogant blikk. Et sånt blikk man må leva ein mannsalder for å beherska te det fulle.

Så spør Litlajentå …

” Pappaaaaa, koffår sneik hu damå med “Hunden rundt halsen” seg foran oss, va det ikkje vår tur nå !!?? . Og pappaaaa, koffår lukta hu så masse  ?? “

Sjølsagt såpassa høgt at både vår kø og køen ved sden av, begynte å humra i takt.

Normalt, når småfolket komme med sånne flaue kommentarer, så pleie eg å snakka det fint vekk med ett unnskyldande smil om munnen. Men den gangen bare datt det ut, før eg fekk tenkt meg om.

” Nei, hu ser gjerna ikkje så godt, så hu såg oss sikkert ikkje her i køen.. Det e ikkje så lett å bli gammal vettu, då trykka di gjerna litt for mangen ganger på parfyme flaskå og, for de kjenne ikkje luktå med ein gang … Sa eg, mulig ordvalget va nåke annerledes, men med samma meiningå.

“ÅÅÅja..” Svara Litlajentå nåke forundra, men forsåvidt fornøyd.

Hvis blikk kunne drept, hadde ikkje eg skreve detta innlegget, vil eg tru. Men småhumringen i begge køene auka i volum, og hu i kassen såg ut som ein rødsprengt hummar, som satt på ein vaskemaskin med ødelagte foringar. Mens tårene begynte å trilla fra øyekroken. Og gjemte ett flir bak håndå.

Jach Nicholson fliret..!?

 

Og når du endelig har fått betalt og kommen deg ut i bilen for å kjøra heim, så havne du heilt tilfeldig bak samme Fruen, i strikkmotor bilen sin, stående foran deg først i køen, igjen. Kanskje i ett kryss eller rumdkjøring.

Den eina lukå itte den andra går Fruen hus forbi. Man sitte og undra seg på om det e innafor å trykka på fløyta eller ikkje.

Men så. Lika før man har bestemt seg for å fløyta.

Og i den minsta lukå te nå. Så slippe Fruen strikkmotoren laus. Det lukta svidd clutch, olja og ein blanding av dekk og asfalt.

Både minken, lausparykken og gebisset havna i hattahyllå på bilen, og flira skummelt mot deg.

Mens Fruen flyr ut i krysset med blikket fast festa lukst rett fram. Hu passere mellom ein semi-trailer og ein buss, med nåken millimeters passaje.

Og inn i tryggheten på andra siå.

 

Mens du sjøl, blir sittande komplett paralysert, itte å ha bivånt denna halsbrekkande manøvren. Og våkna ikkje te, før folk bak begynne å fløyta på deg.

Ein skags skjebnens ironi, liksom.

 

Te slutt så enda man gjerna opp med å lura litt på, kossen i helsikke ett sånn råskinn i trafikken, kan prestera å bruka så lang tid, i kassa køen..

Rett og slett.. 😃😃😁