Det sko vær torsk te middag idag.. Kånå hadde forsåvidt varsla detta igår, og heilt siden hu nevnte det i ein bisetning.. At det blei torsk te middag, så har hjernen gått på høygang for å finna ein plausibel årsak, te å slippa unna dagens middag.. For man kan ikkje bare sei man ikkje lika middagen som man får, med ein Flokk på 4 i heimen.. Det går bare ikkje.. Man ska jo som voksen gå foran som ett eksemplarisk eksempel, og spisa det som blir satt på bordet..

Ikkje e det at eg ikkje lika fisk sånn generelt altså heller, eg e bare ikkje så glad i torsk..

Som gjerna har sitt utspring i far min sin store favoritt middag, nemlig ein god porsjon saltsprengt torsk.. Og med tanke på at eg og far min stort sett va å finna på sjøen, når han va heima fra jobb.. Så va tilgangen te torsk ikkje så reint vanskelig heller.. Det va fanken meg som eg kjente smaken fra barndommen fylte kjeften, bare når Kånå nevnte torsk igår.. Saltsprengt torsk, poter og smelta smør.. Gudhjølpe meg.. Kvalmen kom som ett skudd fra magaregionen og det va hakket før eg brekte meg igår.. Mens skrekkminnene fra kjøkkenbordet på Hundsnes strømte fram..

 

” At mor mi sikkert seie at nå skrøna eg nå godt, når eg seie me sikkert hadde saltsprengt torsk anna kvar dag, så får hu bare gjør det.. Det føltes ihvertfall nesten sånn..

 

Legge man te ein knallrød kjøkkeninnredning med psykedelisk tapet på veggane, med farger og mønster som tapetdesigneren sikkert klarte å mana fram i ekstatisk LSD rus, tidligt på 70 tallet.. Mens eg sitte rundt bordet å forsøke svelga ner denna blautfisken med smelta smør, som nærmast vokse som ferskt byggeskum i kjeften, sammen med sjøldyrka poter.. Ikkje turte eg å la vær heller, for i min barndom turte man ikkje å skippa middag.. For det va ikkje kvelds før i 7 tiå..

Og spiste man ikkje middagen man fikk i min barndom, så fikk man ikkje mat før det va kvelds.. Enkelt og greit..

Så man nekta ikkje å spisa så mange ganger, før man fant ut at det luraste va å tvinga det ner.. Før man raste ut av heimen med ein uggen mage, og rapte torsk te langt ut på kvelden.. Tjera vena meg.. Det e sant som dei seie, at ei lukt kan senda deg lukst inn i ett sterkt minne.. Bare at i detta tilfellet va det ein matrett.. Minne om ein matrett som man helst ikkje vil huska.. Så på sånt generelt grunnlag har eg skydd torsk som pesten, siden barndommen..

 

” Foruten ein gang, når eg og Kånå miksa i hop ovnsbakt torskefilet rulla i bacon, krydra med koriander og laga ein god fiskasaus te.. Det va faktisk jysla godt.. I motsetning te saltsprengt torsk..

 

Men, det va ett eingangs tilfelle, og det va ikkje det Kånå sko laga idag.. For Kånå sko laga det nærmaste man kom saltsprengt torsk, nemlig ein pakke med kokt torsk, smelta smør og poteter.. Eg kunne fornemma blikket te Kånå igår, når eg sikkert sank i sammen i sofaen, itte hu hadde kunngjort dagens middag, igår.. Kor eg levde meg inn i min barndoms bunnlause fortvilelse, sittande med kjøkkenbordet på Hundsnes.. Tiden leger alle sår e det nåken som seie..

Men, eg har aldri glemt dei kvalmande munnfyllane som blei svelgt, ved det bordet..

Alikavel, så kan man jo ikkje sei det når man e på leit itte gode unnskyldningar, for å slippa unna ein grusom torska middag.. Som man frykte vil bringa marerittaktige scener fra ei fordums tid, tebake.. Kanskje ville eg vær så heldig at det va masse varer på jobb idag, sånn at eg måtte jobba lenge og kjøpa meg nåke mat.. Huska eg at eg tenkte, før eg la meg igår kveld.. Men, den draumen brast i fillebitar når eg gikk inn dørene på terminalen idag..

 

” For der va det ikkje meir varer å kjøra på enn at om eg virkelig drog det ut, så ville ikkje klokkå tippa 14:00 eingang..

 

Jaja, man kan jo alltids håpa på ett mirakel, sjøl om man vett bedre.. Og mens ett skred av tankar har skylt gjennom hjernebarken, som ein tsunami idag.. For å løysa denna torskaflokå.. Så kan eg jo ikkje anna enn sei at det va nåke muntert bedrøvelig, øve heile situasjonen.. Muntert, fordi eg såg jo det komiska i heila greiå, der eg som staut far sjølsagt ska spisa middagen, som blir laga.. Bedrøveligt, fordi eg va småengstelig for at det kom te å enda med ein katastrofe..

Når smaken av torsk blanda med smelta smør og poteter, gjorde marerittet te virkelighet..

Men, eg måtte jo te slutt innfinna meg med, at det bare fikk stå sin prøve.. Det va bare å stålsetta seg, ta så lite som mulig på tallerkenen og om mulig bare dunka torsken med ketchup.. Sånn som eg gjorde nåke seinare i barndommen, når eg plutselig likte ketchup, og hadde det på alle middager eg ikkje va så glad i.. Så, når Kånå kom heim fra jobb og fyrte igang laging av torskamiddagen, begynte eg å mota meg opp så ikkje kidsa sko oppdaga min avsky mot torsken..

 

” Itte ei stund så va middagen klar og Kånå hadde dekka på bordet, Mini’en kommanderte meg te å følga han bort te kjøkkenbordet..

 

Det va som om dei kvite veggane på kjøkkenet vårt, plutselig blei som den psykedeliske LSD tapeten fra kjøkkenet på Hundsnes.. Kjøkkenskapene i kvit høyglans blei raude som blod.. Og eg kjente ett gufs fra fortiden skylla øve meg, når eg satte meg ved bordet.. Gudbevare meg vel.. Kossen i alle dager sko detta gå, tenkte eg for meg sjøl mens nakkahårene reiste seg te værs..

 

– Ka e det Frode.. Spør Kånå bekymra..

– Du ser jo ut som om du har sett ett spøkelse.. Fortsatte hu..

– Det e ingenting.. Svara eg, tappert.. Mens eg tenkte at hu sko bare visst kor nærme sannheten hu va.. På ein slags merkelig måte..

 

” Eg gjorde som planlagt og tok så lite som mulig på tallerkenen.. Kånå hadde diska opp med sånne Kinatrær(Brokkoli), gulerøtter og litt stekt bacon, som tilbehør..

 

Som eg raust øste øve torsken.. Kan eg ikkje bruka ketchup, så får eg dunka torsken i andre smakar, og håpa det virka.. Eg lot det smelta smøret vær i fred.. Grøss og gru.. Det va det som hadde vært det versta, det smelta smøret øve den saltsprengte torsken.. Snakka deg om å ødelegga nåke som allerede va ødelagt.. Men det gjorde smelta smør for meg, til og med poteter smakte verre med smelta smør på, for meg.. Eg vett ikkje heilt koffår, det har bare alltid vært sånn..

 

– Ska du spisa maten uten smør eller saus på.. Spør Kånå forundra..

– Eg trur det.. Svar eg, forsiktig.. Så ikkje eg sko sei nåke som kidsa kunne bruka mot oss, ved ein seinare anledning..

– Jammen, eg har jo laga sånn goe fiskasaus som du lika så godt.. Pludra Kånå videre.. Og sendte meg ei gryta med saus..

 

Sausen lukta vitterlig ganske så godt, så eg kjørte på med litt saus på tallerkenen.. Før eg førte nervøst ein gaffel mot munnen, og gapte øve den.. Eg begynte å tygga og forventa liksom at brekningane sko begynna.. Men, det smaka jo jaggu meg godt jo.. Faktisk, så smaka det ikkje bare godt, men det va rett og slett som om eg fikk ein kulinarisk åpenbaring.. Eg hogg te meg ein gaffel te bare for å sjekka om den og smaka godt, som den sjølsagt gjorde..

 

” Nett som når nåken klype seg i armen, for å sjekka om de e våkne.. Når nåke heilt ubeskrivelig skjer..

 

Plutselig va tallerkenen tom og eg kikka forbløffa ner, før eg kikka på Kånå.. Hu hadde oppdaga at andletet mitt uttrykte sterk forbauselse, og spurte..

– Va det godt, Frode.. Før hu skjulte ett lite flir, i munnviken.. Ja, nesten som ett lite Jack Nicholson flir..

– Mmmm.. Svara eg, mildt sagt øverraska.. Før eg grådigt forsynte meg eingang te.. Det va jo ikkje bare godt, det va himmelsk godt.. Spesielt med den sausen på.. Men, torsken va jaggu meg og goe, og va absolutt ikkje sånne geleaktige klumpar med torskabiter, som eg hadde begynt å minnast, igår..

 

Og før både eg og Kånå visste ordet av det, så va nesten heila skåla med torsk forsvunnen.. Eg va sikkert lika mette som trollet som kappåt med Askeladden.. Og formelig kjente carporten voksa, der eg satt bakoverbøyd på kjøkkenstolen med nevane på magen..

Gudhjølpe meg og Herrens Hærskare, kor god denna middagen va..

– Der ser du Frode, det e godt med torsk ser du.. Sjøl om du tydeligvis ikkje har trudd det.. Seie Kånå, mens man nærmast kunne sjå at hu hadde gleda seg te detta øyeblikket.. Eg har jo mang ein gang blånekta på, at kokt torsk nåken gang ville smaka godt..

 

” Og ingenting gleda Kånå meir enn muligheten te å gni det inn, at eg gjerna har tatt feil..

 

Men… Det e heilt greit det.. Akkurat det med den gledingå øve at man gjerna tar feil.. Den e så gjensidige atte.. Så sjøl om eg gjekk på ein skikkelig torskasmell denna gangen, får eg nok muligheten te å ta igjen snart.. Vil eg tru..

Heilt klart… =D